Υπάρχουν επαγγελματίες κριτικοί κινηματογράφου, υπάρχουν και μη επαγγελματίες. Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν για το σινεμά σε μεγάλα μέσα και πληρώνονται (ή έστω προσπαθούν να πληρωθούν) και άλλοι, που γράφουν σε ένα μικρό blog, προσωπικό ή μη, και δεν πληρώνονται, άλλα το κάνουν για την καύλα τους. Άλλοι γράφουν καλά, άλλοι όχι τόσο καλά. Άλλοι ξέρουν για τι γράφουν, κι άλλοι δεν ξέρουν. Άλλοι γράφουν απλά την δική τους άποψη κι άλλοι μια άποψη, που… τους πλήρωσαν να γράψουν. Και ξέρεις, το τελευταίο το κάνουν επαγγελματίες και μη.

Από την άλλη τι ορίζει τον “επαγγελματία κριτικό κινηματογράφου”;

Θα μου πεις, είναι ο άνθρωπος που από αυτό ζει, έτσι κυνηγά το μηνιάτικό του, περνά το “8ωρο” του βλέποντας ταινίες, μελετώντας σινεμά. Πέρα από αυτά όμως; Ενδεχομένως να έχει σπουδάσει κιόλας στο σινεμά ή έστω δημοσιογραφία, ή να έχει δουλέψει στον κινηματογράφο.

Για να είμαι ειλικρινής, τις τελευταίες ώρες έψαξα λίγο να βρω τα βιογραφικά κάποιων από τους κριτικούς κινηματογράφου της νέας γενιάς, από αυτούς που θεωρούνται επαγγελματίες. Ίσως να μην έψαξα καλά, μπορεί να τα έχουν κλειδωμένα σε τίποτα συρτάρια, άλλα για τους περισσότερους δεν βρήκα και πολλά πράγματα. Απλά μια σειρά από μέσα στα οποία έγραφαν ή γράφουν κατά καιρούς, που σε συνδυασμό με σκόρπιες συνεντεύξεις μου δίνουν την εντύπωση, ότι γούσταραν το σινεμά από παιδιά, έγραφαν και λίγο καλά, κάπως ξεκίνησαν και το εξέλιξαν το πράγμα.

Όλα αυτά, τα γράφω γιατί σήμερα διάβασα γκρίνια από “επαγγελματία κριτικό κινηματογράφου” για τους “μη επαγγελματίες” και αυτό με προβλημάτισε. Αντιλαμβάνομαι την ανησυχία, γιατί η πίτα, που θα θρέψει τον χώρο έχει συγκεκριμένο μέγεθος, κι όσο πιο πολλά είναι τα κομμάτια, που θα κοπούν, τόσο πιο μικρά θα καταλήξουν…

Από ένα σημείο κι έπειτα, όμως, έχουμε και το θέμα της πολυφωνίας, έτσι; Υπάρχουν άνθρωποι, που δικαιούνται να γράφουν για το σινεμά και να εκφράζουν τις απόψεις τους κι άλλοι που δεν δικαιούνται; Ποιος το ορίζει αυτό;

Ο καθένας, που εκθέτει τον εαυτό του και τις απόψεις του, σε ένα μέσο, είτε αυτό είναι ένα blog, είτε απλά ένα ποστ στο Facebook ή ένα tweet, κρίνεται. Αυτό, που σε κάνει να ξεχωρίσεις, ακόμα κι από την “φασαρία” (που ναι υπάρχει κι αυτή, γιατί δεν διαβάζουμε μόνο διαμαντάκια στο web, άλλα και μπόλικη σαβούρα, κι επίσης ξέρεις τι λένε και για τις απόψεις…) είναι το ίδιο το περιεχόμενο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Α, και οι γνωριμίες, το πόσο καλά είσαι δικτυωμένος παίζει κι αυτό τον ρόλο του, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

Όλα τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο το σινεμά και την κριτική ταινιών. Το ίδιο ισχύει και για την μουσική, την λογοτεχνία, την τεχνολογία κ.α. Στην Ελλάδα, ότι δηλώσεις είσαι. Στο τέλος, όμως, αυτό που μετράει είναι το πόσο καλός είσαι.

Αυτά, από έναν Πληροφορικό, που βγάζει το ψωμί του ως επαγγελματίας της online επικοινωνίας και καμιά φορά γράφει και για σινεμά, γιατί το γουστάρει.

Disclaimer:

Οι παραπάνω γραμμές δεν γράφονται ως απάντηση, ούτε ως επίθεση, απέναντι σε οποιαδήποτε άποψη, οποιοσδήποτε κι αν την εκφράζει. Ούτε επειδή το Cinefreaks.gr έχει κάποιο λόγο να “αισθανθεί” θιγμένο για κάτι (άλλωστε το ποιοι γράφουν εδώ είναι γνωστό, κι ούτε πουλάμε τον εαυτό μας σαν κάτι που δεν είναι). Ειλικρινείς προβληματισμοί είναι.