Οι παρακάτω γραμμές γράφτηκαν από τον σκηνοθέτη και παραγωγό Βασίλη Μαζωμένο, με αφορμή την απόσυρση των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους από το φεστιβάλ του Λουγκάνο.

Ανήκω πια σε άλλη γενιά, αν και πάντα πίστευα ότι η μικρού μήκους αποτελεί το πιο ωραίο πεδίο συνάντησης των κινηματογραφιστών. Γιατί είναι πεδίο πειραματισμού, έντονης φαντασίας, ενέργειας, λαθών, αλλά πάνω απ’ όλα ελπίδας και αθωότητας. Αυτές οι δυο λέξεις, την Παρασκευή 24/10/2014, συντρίφτηκαν στο Λουγκάνο της Ελβετίας από έναν κύριο που έχει τον τίτλο του πρέσβη. Δηλαδή τον τίτλο του προστάτη των ελληνικών συμφερόντων αλλά και της δημόσιας εικόνας της χώρας στο εξωτερικό.

Ο κύριος Χαράλαμπος Μάνεσης, λοιπόν, απαίτησε και πέτυχε από το νεόκοπο φεστιβάλ να αποσυρθούν οι ελληνικές αλλά και οι κυπριακές ταινίες μικρού μήκους γιατί υπήρχε σκοπιανή συμμετοχή με ταινία που χρησιμοποιούσε το όνομα Μακεδονία. Είχε προηγηθεί προσπάθεια «κύκλων» του ΥΠΕΞ στο ΕΚΚ να αποσυρθούν οι ταινίες, αλλά τους εξηγήθηκε ότι οι ταινίες δεν τους ανήκουν για να τις αποσύρουν.

Πρόκειται για ωμή, φασίζουσας λογικής, παρέμβαση της ελληνικής πολιτείας, με πρωτοφανή τακτική, αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμαστε στο 2014.

Η λογοκριτική συμπεριφορά του πρέσβη, γνωστού για τα «μακεδονικά του αισθήματα» από την περίοδο θητείας του στον ΟΑΣΕ, βέβαια δεν είναι ξεκομμένη από μια νέα αντίληψη που καλλιεργείται στα ανώτατα κλιμάκια της ελληνικής πολιτικής ελίτ. Οι συνεχείς ήττες σε πολλά ανοιχτά μέτωπα, μεταθέτουν το πρόβλημα στα εθνικά θέματα, όπου με υστερικές κινήσεις επιχειρείται ο αποπροσανατολισμός μια και η μάχη δείχνει χαμένη.

Ποια όμως η σκοπιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας σε ένα τόσο μικρό φεστιβάλ; Είναι η γνωστή τακτική της καλλιέργειας της πυγμής και του φόβου στον αδύναμο, μια και τέτοιες ενέργειες δεν θα περνούσαν σε φεστιβάλ όπως των Καννών ή του Βερολίνου, γιατί απλά θα θύμιζαν τους μουλάδες του Ιράν!

Και όμως αυτό που έγινε σε τι διαφέρει από τους Χομεϊνί; Σκεφτείτε, για μια στιγμή στη χώρα, να έρθουν στην εξουσία οι παλαιοημερολογίτες. Είμαστε μακριά;