Πάνε πλέον λίγοι μήνες μετά την πρεμιέρα της ταινίας Το λάθος αστέρι που προτιμώ να την λέω με το Αγγλικό της όνομα “The Fault in Our Stars”. Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του John Green που έγινε bestseller μέσα σε πολύ λίγο καιρό από την κυκλοφορία του και αποτελεί φαινόμενο των social media και του τι μπορεί να κάνει κανείς μέσα από αυτά. Όλα άρχισαν λοιπόν όταν ο John Green δούλεψε σε ένα νοσοκομείο για παιδιά. Από την εκεί του εμπειρία είδε ότι τα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο έχουν αισθήματα, ανησυχίες και λίγο πολύ είναι απόλυτα φυσιολογικά και το ίδιο ανθρώπινα με τα υπόλοιπα στην ηλικία τους. Ο Green ήθελε να πει μια ιστορία γι’ αυτά τα παιδιά και κάπου εκεί άρχισε να γράφει το Fault in Our Stars.

Πριν πούμε τίποτα άλλο, κυρίες και κύριοι ο John Green:

που απαντά τι να κάνω στην ζωή μου,

και που τεστάρει ότι life hack υπάρχει στο internet.

Όλα αυτά σε ιντερνετικές εκπομπές που τον έχουν κάνει διάσημο και του έχουν δώσει σχεδόν 3,5 εκατομμύρια followers στο Twitter. Δε μας πιστεύεις; Δες και μόνος σου.

Πάμε όμως πίσω στο βιβλίο και την ταινία. Το βιβλίο Fault in Our Stars, το διάβασα το καλοκαίρι και επειδή ήδη είχα το βιβλίο προτίμησα να δω την ταινία μετά. Θα το ξέρεις αν μας διαβάζεις πόσο δύσκολο θεωρώ μία ταινία να είναι καλύτερη από το βιβλίο στο οποίο βασίζεται. Το Fault to Our Stars ωστόσο αποτελεί μία διαφορετική περίπτωση, καθώς δε μιλάμε για ένα βιβλίο βαρύ λογοτεχνικό, αλλά κάτι σαν το ημερολόγιο της Hazel, της πρωταγωνίστριας, ενός κοριτσιού 17 χρονών, που πάσχει από καρκίνο στους πνεύμονες.

Όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν το βιβλίο δεν θα μπορούσε να είναι κάτι το λογοτεχνικά αξιοσημείωτο, μιας και μια 17χρονη στο ημερολόγιό της δεν θα μπορούσε να γράφει νέα λογοτεχνικά αριστουργήματα. Όποιος συνεπώς περίμενε κάτι τέτοιο από το βιβλίο και κατ’ επέκταση από την ταινία, θα απογοητεύτηκε. Κακώς κατά την γνώμη μου καθώς όταν απαιτούμε από μία ταινία ή από ένα βιβλίο κάτι που δεν είναι, τότε μόνο εμείς έχουμε να χάσουμε. Ο Green μπορεί να μην είναι λογοτεχνική ιδιοφυΐα, και φαντάζομαι αυτό το ξέρει και ο ίδιος. Έχει όμως ένα μοναδικό ταλέντο να αναλύει ιστορίες και να βρίσκει τα σημαντικά του κάθε θέματος. Αυτό κάνει και στο βιβλίο του για τον καρκίνο, και το κάνει αρκετά καλά. Δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία επί του θέματος, όμως ο Green εντοπίζει κάποια πολύ όμορφα σημεία. Ενδεικτικά το “η κατάθλιψη δεν είναι παρενέργεια του καρκίνου, είναι παρενέργεια του ότι πεθαίνεις”, το “cancer perks” για τα χατίρια που οι μικροί ασθενείς απολαμβάνουν και όλα τα άλλα μικρά μικρά και καθημερινά σημεία πλάθουν χαρακτήρες αληθινούς και γήινους, χαρακτήρες που στα μάτια κάποιου ίσως να είναι ρηχοί, όμως στην πραγματικότητα είναι απλά 17 χρονοι… και γι’ αυτό που είναι και αυτό που θέλει να περιγράψει ο Green είναι υπέροχοι.

Το βιβλίο του Green, ακόμα από πριν εκδοθεί είχε 150.000 προπαραγγελίες… με τον Green να βρίσκεται σε δύσκολη θέση καθώς είχε υποσχεθεί ότι θα υπογράψει προσωπικά κάθε προπαραγγελία, κάτι που όπως λέει ο ίδιος τελικά έκανε. Το φαινόμενο Fault in Our Stars πήρε διαστάσεις επιδημίας και οι αναγνώστες του έκαναν το Ok? Ok. ιντερνετικό trend.

Και κάπου εκεί έρχεται η Fox να αγοράσει τα δικαιώματα της ταινίας. Ο Green παραδέχτηκε σε συνέντευξή του ότι έζησε την καλύτερη εμπειρία που θα μπορούσε να φανταστεί για την μεταφορά του βιβλίου του στην μεγάλη οθόνη. Ο ίδιος συμμετείχε στο σενάριο, τα σημαντικά σημεία του βιβλίου έμειναν όπως είχαν και το αποτέλεσμα ήταν ένα βιβλίο που έτσι κι αλλιώς έμοιαζε στην αφήγησή του με ταινία, να γίνει μια ταινία που εκτός κάθε πρόβλεψης θα έσπαγε τα ταμεία το καλοκαίρι που μας πέρασε.

Το πόσο προσδεδεμένος ήταν ο Green στο project της ταινίας, το βλέπει κανείς και από την εμφάνισή του στην ταινία, σε έναν ρόλο σχεδόν κομπάρσου.

O John Green σε μία σκηνή του Fault in our Stars. Αυτή στο αεροδρόμιο, όπου η κόρη του δοκιμάζει την κάνουλα οξυγόνου της Hazel.

Το Fault in Our Stars, δεν είναι μία πρώτης γραμμής ταινίας, όπως και το βιβλίο δεν είναι ένα πρώτης γραμμής βιβλίο, όμως άντε βρες μας εσύ βιβλίο και ταινία που να έχυσαν οι αναγνώστες / θεατές τόσο πολύ κλάμα…  Πέρα από αυτό βέβαια η ταινία είναι μοντέλο παραγωγής ταινίας από βιβλίο, από την συμμετοχή του συγγραφέα στο project, στο casting (πολλοί καλοί όλοι οι πρωταγωνιστές στους ρόλους τους), μέχρι και την προώθηση της ταινίας και τα γραφικά που ήταν τα ίδια ακριβώς με το βιβλίο. Ελπίζουμε και το άλλο βιβλίο του Green, που θα γίνει σύντομα ταινία, το Looking for Alaska, να δώσει τα ίδια αποτελέσματα.