Τελευταίες μέρες του Αυγούστου κι αισθάνομαι κάθε μέρα σαν να’ναι Κυριακή απόγευμα. Κάπως έτσι θυμήθηκα ξανά τη “Μεγάλη Ανατριχίλα” (“Τhe Big Chill”-1983). Γλυκόπικρη κι αστεία, χωρίς να είναι μελό, μια ταινία για τις παρέες, το χρόνο που πετάει, τα χαμένα όνειρα, τη νιότη, τη σαρωτική ρουτίνα, το τέλος του ροζ και για όλα εκείνα τα ανθρώπινα χούγια που μένουν πάντα ίδια.

H υπόθεση λίγο πολύ γνωστή. Επτά φίλοι ξανασυναντιούνται μετά από πολλά χρόνια, για να περάσουν ένα σαββατοκύριακο μαζί, με αφορμή την κηδεία ενός κολλητού τους που αυτοκτόνησε. Αυτό το διήμερο είναι μια υπέροχη αφορμή για ένα μικρό απολογισμό και για την πλήρη αποδόμηση της ενήλικης ζωής (τους). Οι Tom Berenger, Glenn Close, Jeff Goldblum, William Hurt, Kevin Kline, Mary Kay Place και JoBeth Williams πρωταγωνιστούν και νοσταλγούν, πάντα με χιούμορ και εξαιρετικό soundtrack. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, συνειδητοποίησα αυτή τη φορά, ότι στη Μεγάλη Ανατριχίλα δεν ακούγονται απλώς ωραία τραγούδια, μα περικλείονται συνολικά περίπου τριάντα κομμάτια, που συνοψίζουν μουσικά μια ολόκληρη εποχή, η οποία εκτείνεται από τις τελευταίες χρονιές των ’60s ως τις πρώτες των ’70s. Με λίγα λόγια, η ταινία σφύζει από καλή μουσική. Φαντάσου, ότι δεν υπάρχει ολοκληρωμένη playlist με το soundtrack στο διαδίκτυο, αφού έχουν βγει κατά καιρούς τρία άλμπουμ με πολλές προσθήκες κομματιών και με remastered κομμάτια του soundtrack που είχε κυκλοφορήσει το 1984.

Και για να μη σου τη στερώ με τις πολυλογίες, ξεκινάω πάραυτα από τα πολύ βασικά καθ’ότι κλασικά. Marvin Gaye, The Temptations, Aretha Franklin, The Beach Boys, καλλιτέχνες που είναι συνυφασμένοι με την κλασική ροκ, φανκ και μπλουζ μουσική του ’60, ντύνουν την ταινία ήδη από τους τίτλους.

Συνεχίζω με λιγότερο γνωστά ονόματα, τα οποία δημιούργησαν τραγούδια μύθους, απ’αυτά που σίγουρα έχεις ακούσει κι αγαπάς, απλώς δεν το ξέρεις.

Το χάσιμο φτάνει στο αποκορύφωμά του, με τρία κομμάτια, ίσως λιγότερο γνωστά, αλλά πάντα υπέροχα, από τους Υoung Rascals, τους Three Dog Night και τους Creedence Clearwater Revival  .

Και για το τέλος, μπόνους, στην πιο ολοκληρωμένη του εκτέλεση, ένα από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια κι ίσως το ομορφότερο της ταινίας, αν και, μοιραία, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική επ’ αυτού.

Α, να μην ξεχάσω να σου πω, όταν πατήσεις play στα βίντεο να κλείσεις τα μάτια σου, γιατί θα σε βοηθήσει να μεγιστοποιήσεις την απόλαυση. Για τα υπόλοιπα, θα πρέπει να δεις την ταινία (εκεί έχε ανοιχτά μάτια). Νομίζω είναι ό,τι πρέπει για αρχή σαιζόν.