Κάποτε – την τελευταία πενταετία – επισκέφθηκαν το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για μια και μόνο παράσταση, ο Michel Camilo και το Τρίο του, όπου θα παρουσίαζαν επιλογές από τα δημοφιλέστερα άλμπουμ, καθώς και από το τότε πρόσφατο «Spirit of the Moment». Φοιτήτρια τότε κι εγώ, και τα μυαλά πάνω απ’το κεφάλι, δεν συνειδητοποίησα τη σημασία που αργότερα θα είχε για μένα ο δομινικανός κορυφαίος συνθέτης και πιανίστας, και τον θυσίασα χωρίς φόβο και πάθος για ένα τριήμερο στην εξοχή. Μέγα λάθος, κι ακόμα σιχτιρίζω .

Πέρασε ο καιρός, και μια ωραία Κυριακή που το Mega έκανε ανασκαφές στην αποθήκη του, πέτυχα στην τηλεόραση μία από τις εκατοντάδες χαζοκομεντί της δεκαετίας μου (βλ. ‘90s), το Τwo Μuch. Με πρωταγωνιστή τον Antonio Banderas, όσο μάπα και να είναι, εγγυημένα περνάς καλά. Με τη Melanie Griffith και την Daryl Hannah δεν υπόσχεται κανένας τίποτα.

Εν συντομία, το στόρι διασαφηνίζει από την αρχή τη μετριότητα του πράγματος, ενόσω ένα καλογραμμένο σενάριο δεν μας δίνει ικανοποιητικό αποτέλεσμα: ένα υπερφίαλος νέος ερωτεύεται δύο αδελφές, απόλυτα διαφορετικές μεταξύ τους. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει, και να γοητεύσει και τη δέυτερη, η οποία «τον έχει παρεξηγήσει» προσποιείται πως έχει έναν δίδυμο αδελφό. Φυσικά τα πράγματα κάπου μπερδεύονται, καταλήγουμε όμως με ένα χαμόγελο στα χείλη – όχι απαραίτητα για την προσδοκόμενη λήξη του φιλμ, αλλά γιατί ακούμε τον συνθέτη του OST να σολάρει στο πιάνο, πάνω στην εισαγωγή του αγαπημένου Caribe.

Όλο το soundtrack διατηρεί το ύφος του μεγάλου τζαζίστα, ενώ μάλιστα είναι και ευρηματικό έως και χιουμοριστικό κάποιες φορές, σε σημείο να θυμίζει μουσική υπόκρουση από κλασσικό Tom & Jerry.

Εάν λοιπόν απολαμβάνετε λίγη τζαζ με το 12άρι ουίσκι σας, προφανώς γνωρίζετε και τον Camilo και τη διασκογραφία του, οπότε ό,τι και να πω είναι λίγο. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό, αφήστε να παίζει στο χώρο το soundtrack του Τwo Μuch, που είναι μακράν η καλύτερη επιλογή για να αποκτήσετε μια εικόνα.