Οι ταινίες τρόμου είναι ένα αγαπημένο είδος. Και όχι μόνο αυτό. Είναι και ένα δύσκολο είδος. Εκεί γύρω στα 90’s έγινε η μεγάλη στροφή. Από την ερμηνεία στην κραυγή. Ακόμα και στα casting για ένα καινούριο film τρόμου, προϋπόθεση ήταν να μπορείς να βγάλεις μία καλή κραυγή. Μία τρανή απόδειξη ήταν το βραβείο για την καλύτερη τσιρίδα από τα MTV Movie Awards.

Τι συνέβαινε όμως παλιότερα; Η κραυγή μπορούσε να εκτιμηθεί, αλλά αυτό που μετρούσε περισσότερο ήταν το αυτονόητο. Η ερμηνεία. Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε 10 πρωταγωνίστριες, ηρωίδες cult ταινιών τρόμου, τις οποίες θαυμάσαμε.

ΣΗΜΕΊΩΣΗ: Με τον όρο ‘cult’, ορίζεται η οποιαδήποτε μορφή τέχνης η οποία κινείται έξω από το mainstream και έχει λίγους, αλλά αφοσιωμένους οπαδούς. Μία ταινία δεν γεννιέται cult, αλλά γίνεται με τον καιρό. Σχεδόν στην πλειοψηφία τους οι ταινίες που πλέον είναι cult, ήταν λίγο έως πολύ πολύ σοβαρές προσπάθειες. 

Rosemary Woodhouse, Rosemary’s Baby, 1968 (Roman Polanski)

Αφοσιωμένη καθολική, η Rosemary Woodhouse, αθώα και νιόπαντρη, μετακομίζει μαζί με τον σύζυγό της σε ένα συγκρότημα κατοικιών, όπου και θα ανακαλύψει ότι κυοφορεί το παιδί του Σατανά. Το ύφος της Farrow και η ερμηνεία της, κάνουν τα βασανιστήρια της ακόμα πιο τραυματικά για τον θεατή, με ένα από τα καλύτερα και μη αναμενόμενα φινάλε στην ιστορία.

Wendy Torrance, The Shining, 1980 (Stanley Kubrick)

Η Shelley Duvall είναι μία δεδομένη επιλογή για αυτή τη λίστα. Ο Roger Ebert την είχε χαρακτηρίσει σαν “ακριβή πορσελάνη”. Ιδανική επιλογή απέναντι από το γυαλιστερό μάτι του Jack Nikolson. Από την μισή ταινία και μετά η Duvall είναι μονίμως αναστατωμένη. Και ας μην ξεχνάμε ότι στην πλειονότητά τους οι σκηνές που την δείχνουν αναστατωμένη, ήταν πραγματικές, καθώς είναι γνωστό ότι ο Kubrick φρόντισε να της κάνει τη ζωή μαρτύριο. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όμως.

Suzy Bannion, Suspiria, 1977 (Dario Argento)

Το Suspiria επικεντρώνεται στην χορεύτρια μπαλέτου Suzy Bannion η οποία συμμετέχει στην Γερμανική Χορευτική Ακαδημία. Μέχρι εδώ καλά. Την Ακαδημία πάντως διευθύνουν μάγισσες. Φωτογραφία και τεχνολογία technicolour, μαζί με το soundtrack από τον Goblin, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα απόλυτα εφιαλτικό σκηνικό. Δείτε το βίντεο, και μετά αναζητήστε και την ταινία.

Willow MacGregor, The Wicker Man, 1973 (Robin Hardy)

Όταν ο θρησκευόμενος ντέντεκτιβ ‘Sergeant Howie’ επισκέπτεται το απομονωμένο νησί στο Hebrides για να ερευνήσει την εξαφάνιση μία ανήλικης, βρίσκει μία κοινωνία να γιορτάζει, με παγανιστικές ιεροτελεστίες. Και οι κάτοικοι προσπαθούν να του αλλάξουν την πίστη. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Γιατί βρίσκεται η Britt Ekland σε αυτή τη λίστα; Γιατί κατάφερε να εδραιώσει την ‘αποπλάνηση’ στις ταινίες τρόμου.

Carol Ledoux, Repulsion, 1965 (Roman Polanski)

Ξανά Polanski. Όταν η αδερφή της την εγκαταλείπει, η Carol Ledoux βυθίζεται στην τρέλα. Απωθεί παθολογικά άντρες και σεξ, γίνεται ψυχωτική, και δολοφονεί όποιον προσπαθεί να την αποπλανήσει. Ενσαρκωμένη από την Catherine Deneuve, η Ledoux μας δείχνει ουσιαστικά μία μελέτη για την σεξουαλικότητα και την διαθεσιμότητα.

Carrie White, Carrie, 1976 (Brian De Palma)

Η Sissy Spacek αποτέλεσε μία παρουσία η οποίο έθεσε κάποια από τα καλύτερα δεδομένα των ταινιών τρόμου. Φοβισμένη για αυτό που της συμβαίνει, αλλά πάντα τρομακτική για τον θεατή που δεν ξέρει τι να περιμένει. Σκηνοθετημένο από τον Brian De Palma, σε μία από τις καλύτερες στιγμές του, και βασισμένο στην γραφίδα του πιο όμορφα αρρωστημένου, Stephen King.

Angel Blake, Blood on Satan’s Claw, 1970 (Piers Haggard)

Ό,τι πιο μοδάτο μπορεί να δει κανείς σε θρίλερ. Η Linda Hayden ενσαρκώνει τη δαιμονισμένη Angel Blake (μία μικρή ειρωνεία στο όνομα διακρίνεται όσο να πεις) στο Blood on Satan’s Claw, μία ταινία που κάνει τις μυστικιστικές τελετές των teenagers της δεκαετίας του 70 να φαίνονται editorial περιοδικών. Απολαυστική έως απολαυστικότατη.

Marion Crane, Psycho, 1960 (Alfred Hitchcock)

Η Janet Leigh ενσαρκώνει την Marion Crane, την γραμματέα που κατάφερε να γλυτώσει τη σύλληψη όταν έκλεψε $40,000 από το Bates Motel. Γιατί είναι στην λίστα μας; Γιατί εξαιτίας της σκηνής στο ντουζ, σκηνή που οι φήμες θέλουν να έχει γυριστεί από τον Alfy με έναν τελείως ανορθόδοξο τρόπο, κατάφερε να περάσει στο πάνθεον των πιο προβεβλημένων θυμάτων ever.

Sally Hardesty, The Texas Chainsaw Massacre, 1974 (Tobe Hooper)

Όταν το φορτηγάκι του χαλάει κάπου στο Texas, μία ομάδα νεαρών έρχονται αντιμέτωποι με την οικογένεια Sawyer και με την σφαγή που ακολουθεί. Μία τα κατάφερε. Η Sally Hardesty, η τυπική barbie των 70’s, με λευκή επιδερμίδα, μακριά ξανθά μαλλιά, ξεσκισμένα ρούχα και κραυγή να σπάει τζάμια. Η ταινία τελειώνει και η Sally σαν ηρωίδα γίνεται το δεδομένο για όλο το είδος των slasher films από εκεί και μετά.

Countess Báthory, Daughters of Darkness, 1971 (Harry Kümel)

Οι νιόπαντροι Stefan και Valerie είναι στον μήνα του μέλιτος στο Βέλγιο. Συναντούν την Δούκισσα Báthory της Ουγγαρίας, η οποία παθαίνει εμμονή με το ζεύγος. Ο σκηνοθέτης Harry Kümel είπε το στυλ της ομοφυλόφιλης βαμπριρέλας είναι συνυφασμένο με την Marlene Dietrich, και ακόμα και η γερμανική επιρροή στα ρούχα, αποτελεί επιτομή του glamour. Συμφωνούμε απόλυτα.