Αν μου ζητήσεις να σου πω την πρώτη ταινία του Robin Williams, που μου έρχεται στο μυαλό είναι το… Jumanji. Ούτε ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών, ούτε ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ, που του χάρισε το Όσκαρ. Ίσως επειδή εκεί στην τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα, τα πρώτα χρόνια της συνδρομητικής τηλεόρασης στην Ελλάδα και ελλείψει κινηματογράφου στην πόλη, που μεγάλωσα, το είχαν ταράξει στις επαναλήψεις, ίσως επειδή έκανε την παιδική μου φαντασία να χτυπά κόκκινο.

Οι αμέσως επόμενες ταινίες, που αυθόρμητα μου έρχονται στο μυαλό, είναι ο Κάπταιν Χουκ του 1991 (είχε τον ρόλο του Πήτερ Παν), η Μις Νταπτφάιρ του 1993, ή ο ξεκαρδιστικός ρόλος του γιατρού Κόσεβιτς στους Εννιά Μήνες (1995). Έχει αποτυπωθεί στην μνήμη μου ως κωμικός ηθοποιός αν και οι πολύ μεγάλοι ρόλοι του ήταν οι δραματικοί. Από τον Σον Μαγκουάιρ στο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ, για τον οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ το 1998, το κλασσικό Καλημέρα, Βιετνάμ του 1987 ή τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, δυο χρόνια αργότερα, το 1989.

O Robin Williams από το τέλος της δεκαετίας του ’70 ήταν ήδη γνωστός stand up κωμικός και εμφανίστηκε στην μικρή οθόνη για πρώτη φορά το 1978, ως εξωγήινος Mork στο τηλεοπτικό Mork & Mindy. Η πρώτη του ταινία ήταν το Can I Do It ‘Till I Need Glasses?, ένα χρόνο νωρίτερα, άλλα η ταινία που τον απογείωσε (χαρίζοντας του και την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ) το Καλημέρα Βιετνάμ το 1987. Για πρώτη φορά δάνεισε την φωνή του σε ήρωα κινουμένων σχεδίων το 1991 ως το Τζίνι του Αλαντίν και ακολούθησαν και άλλες πολλές, με τελευταία το Happy Feet 2 το 2011. 

Τα προβλήματα του με τον εθισμό ήταν γνωστά. Στην δεκαετία του 70 υπήρξε εθισμένος στην κοκαΐνη και το αλκοόλ, άλλα ο θάνατος του φίλου του John Belushi, τον έκανε να αναθεωρήσει και να μείνει “καθαρός” για δυο δεκαετίες, πριν κυλίσει ξανά το 2003. Ταυτόχρονα έπασχε από διπολική διαταραχή και κατάθλιψη. Για τους οικείους του, η αυτοκτονία του δεν ήταν κάτι που τους εξέπληξε.

Στο μυαλό μας μένει ως ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε στην οθόνη μας και επί σκηνής. Και τον αποχαιρετούμε, όπως πραγματικά του αξίζει…