Όλα όσα δεν χωρούσαν από την εμπειρία μας στις Κάννες και το 67 Φεστιβάλ Κινηματογράφου, είπα να τα μαζέψω σε ένα ξεχωριστό εκτός θέματος αφιερωμένο στην εμπειρία του μεγαλύτερου ίσως και σίγουρα σημαντικότερου Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον κόσμο. 

To Φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών ήταν η καλύτερη κινηματογραφική μου εμπειρία μέχρι την επόμενη. Κι αυτό γιατί εκεί είδα περί τις 24 ταινίες στις  μέρες της παρουσίας της αποστολής του Cinefreaks εκεί. Κάποιες από αυτές ήταν μέτριες ταινίες αλλά ως επί το πλείστον μιλάμε για κάποιες από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Είδαμε από το Hollywood (για την ακρίβεια από τα ανεξάρτητα τμήματα των μεγάλων studio), όπως το Foxcatcher με τους Channing Tatum, Mark Ruffalo, Steve Carell, το Ηomesman του Tommy Lee Jones, με τον ίδιο και την Hilary Swank, το Maps to the Stars, του David Cronenberg, με τους John Cusack, Julianne Moore, Mia Wasikowska, Robert Pattinson, ενώ στην ίδια λίστα θα βάλουμε και το Boyhood που είδαμε στο Βερολίνο. Ταινίες που αναμένουμε να παίξουν γερά μέχρι και τον επόμενο Φεβρουάριο – Μάρτιο και τα Oscars.

Είδαμε εντυπωσιακές Ευρωπαϊκές ταινίες, που θα συζητηθούν τον επόμενο χρόνο όπως τo Winter Sleep, από την Τουρκία που έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα, το εκπληκτικό Δύο μέρες, μία νύχτα με τους Dardenne να διδάσκουν για άλλη μία φορά σινεμά και να μην βραβεύονται μάλλον μόνο και μόνο επειδή έχουν ήδη δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα και την Marion Cotillard να δίνει ακόμη μια μεγάλη ερμηνεία. Είδαμε το Jimmy’s Hall, το κατά πάσα πιθανότητα κύκνειο άσμα του Ken Loach, ενώ τον ακούσαμε να μιλά για τους Έλληνες των σχολείων μεταναστών και για την μάχη τους με την Χρυσή Αυγή. Είδαμε το υπέροχη The Wonders, της Alice Rohrwacher, που έφυγε τελικά με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής.

Είδαμε και τον Πάνο Κούτρα να εντυπωσιάζει ευχάριστα με το Ξενία του. Ο Κούτρας και οι δύο πρωταγωνιστές του μίλησαν αποκλειστικά στο Cinefreaks σε μία συνέντευξη που θα δείτε τις αμέσως επόμενες μέρες.

Είδαμε το μεγαλείο του σινεμά στο πρόσωπο του μόλις 25 χρονών Xavier Dolan και στο Mommy του. Είδαμε και κάτι σαν σινεμά που έκανε ο Jean-Luc Godard στο Αντίο στην Γλώσσα.

Είδαμε τέλος δύο εκπληκτικά ντοκιμαντέρ το Caricaturistes, Fantassins de la Démocratie, έναν ύμνο στην δημοκρατία, μέσα από τους γελειογράφους από χώρες όλου του κόσμου και το Silvered Water, Syria Self-Portrait, μία από τις πιο δυνατές στιγμές του Φεστιβάλ για τον πόλεμο στην Συρία. Είδαμε και ένα ντοκιμαντέρ επίκαιρο, αλλά ανούσιο κατά την γνώμη μου, το Maidan, για την εξέγερση της Ουκρανίας.

Δείτε όλες τις ταινίες και όλα τα άρθρα μας από τις Κάννες.

Πέρα από τις ταινίες βέβαια, οι Κάννες μας έμαθαν και πολλά άλλα πράγματα. Κάποια μικρά-μικρά από τις Κάννες λοιπόν που δεν χωρούσαν πουθενά αλλού έχουν εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τις τιμές. Οι Κάννες είναι μία από τις ακριβότερες πόλεις της Ευρώπης. Αν δεν είσαι ικανοποιημένος με κάποια Τούρκικη παραλλαγή της πίτας γύρο, με κάποιο σάντουιτς ή με κάποιο αμφιβόλου ποιότητας burger, θα πρέπει να πληρώσεις πολύ ακριβά το φαγητό σου, ενώ ακόμη και τα supermarket είναι ακριβότερα από ότι συνήθως. Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και για τις τιμές στο gift shop του Φεστιβάλ. Όταν ένα μπλουζάκι κοστίζει 40+ ευρώ η αφίσα του Φεστιβάλ 18, ένα απλό στυλό με το logo του Φεστιβάλ κοντά στα 10, οι ελπίδες για να φύγεις από τις Κάννες με ένα καλό souvenir χωρίς να πληρώσεις πολλά είναι λίγες.

Όμως μακάρι η εμπορευματοποίηση του Φεστιβάλ να σταματούσε εκεί. Και δεν αναφέρομαι στο Market, που είναι σίγουρα με διαφορά το μεγαλύτερο Film Market της Ευρώπης. Ένα Φεστιβάλ με υπέροχες ταινίες, επιλέγει να κρατά υψηλά από οποιοδήποτε άλλο στο κόσμο το στυλ, το γκλάμουρ, τα dress codes. Έτσι δε μπορείς να περάσεις από το κόκκινο χαλί αν δε φοράς κουστούμι και παπιγιόν. Όμοια δε μπορείς να μπεις σε κάποια αίθουσα ή σε οποιονδήποτε χώρο του Φεστιβάλ αν δεν περάσεις από έλεγχο μετάλλων στις τσέπες σου και έλεγχο της τσάντας σου. Έλεγχοι οι οποίοι μόνο να εκνευρίζουν και να δημιουργούν ουρές καταφέρνουν καθώς αν θέλεις να περάσεις κάτι απλά το βάζεις λίγο πιο κάτω στις τσέπες σου ή απλά λες ότι είναι κινητό τηλέφωνο αν χτυπήσει σαν μέταλλο.

Πηγαίνοντας στον κόσμο, το Φεστιβάλ των Καννών, σε αντίθεση με το Φεστιβάλ του Βερολίνου που είναι Φεστιβάλ όλης της πόλης και των κινηματογραφόφιλών της, είναι ένα Φεστιβάλ για λίγους. Ότι ώρα της μέρας και να περάσει κάποιος από τις εισόδους του  Palais de Festivals αντικρίζει εικόνες σαν κι αυτή:

Καλοντυμένους κύριους και κυρίες που ακόμη κι αν έχουν διαπίστευση ζητάνε προσκλήσεις για τις προβολές των ταινιών που με τις διαπιστεύσεις τους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν. Το Φεστιβάλ είναι μια γιορτή του παγκόσμιου σινεμά, όμως δεν είναι μια γιορτή των Καννών, που απλά το φιλοξενούν, με τον κόσμο τους να μένει τις περισσότερες φορές έξω. Αυτό οφείλεται στον περιορισμένο χώρο που διαθέτει το Φεστιβάλ με 4-5 μεγάλες αίθουσες και αρκετές άλλες πολύ μικρότερες που χρησιμεύουν μόνο για το market, τις προβολές ταινιών που θέλουν να βρουν διανομή σε όλο τον κόσμο δηλαδή. Έτσι ακόμα και αν εξασφαλίσει κάποιος πρόσκληση υπάρχει περίπτωση να μη καταφέρει να μπει στην προβολή του, καθώς όπως μας είπαν οι άνθρωποι του Φεστιβάλ, εκδίδονται παραπάνω προσκλήσεις από όσες οι θέσεις. Οργάνωση μηδέν σε αυτό το επίπεδο.

Από τα πιο εκνευριστικά πράγματα στις Κάννες ήταν και η χρήση των Γαλλικών… παντού. Οι άνθρωποι έχουν απλά κόμπλεξ με την χρήση των Αγγλικών ή δεν ξέρουν να μιλήσουν. Και στις δύο περιπτώσεις οι εντυπώσεις είναι οι χείριστες. Δεν είναι δυνατόν να μη μιλά αγγλικά το προσωπικό ασφαλείας, το οποίο να σου λέει που να προχωρήσεις με αγενέστατο τρόπο και όταν του λες ότι δε μιλάς Γαλλικά να σου επιμένει στα Γαλλικά φωνάζοντας. Υπήρχαν βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας λέει ότι θα σου μιλήσουν στα Γαλλικά αντί για Αγγλικά με την πρώτη, αδιαφορώντας για τον τίτλο International που έχει το Φεστιβάλ. Εδώ και η τελετή λήξης έγινε μόνο στα Γαλλικά… ενώ ακόμα και στους υπότιτλους, τα Γαλλικά ήταν πάνω από τα Αγγλικά, κάτι που γίνεται βέβαια και σε αρκετά άλλα Φεστιβάλ, κακώς κατά την γνώμη μου. Ο οικοδεσπότης σέβεται τον φιλοξενούμενό του και δεν απαιτεί από αυτόν να μιλά την γλώσσα του με τόσο αγενή μάλιστα τρόπο.

Από κει και πέρα για τους δημοσιογράφους είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα, όλα όμως σε αυτήν την περίπτωση εξαρτώνται από ένα χρώμα… Όπως βλέπετε στην φώτο:

οι άνθρωποι του τύπου μπορεί να είναι πολίτες ανώτερης κατηγορίας από αυτούς που έχουν Festival διαπίστευση, όμως και σε αυτούς, έχουμε διακρίσεις με τα badge να έχουν 5 διαφορετικά χρώματα. Τα άσπρα, με τα οποία οι δημοσιογράφοι μεγάλων δικτύων μπορούν να μπαίνουν και στις βραδινές προβολές, τα ροζ, τα μπλε, τα κίτρινα και τα πορτοκαλί. Εμείς βρισκόμασταν στην κατηγορία των μπλε. Πρώτα μπαίνουν οι άσπροι και οι ροζ, μετά οι μπλε και μετά όλοι οι άλλοι, με τον κίνδυνο όσο πιο κάτω στην ιεραρχία ήταν το badge σου τόσο πιο πολύ να κινδύνευες να μείνεις εκτός προβολής. Στην δική μου περίπτωση περίπου μισή ώρα αναμονής ήταν αρκετή. Σε άλλες κάποιοι περίμεναν ακόμη και δύο ώρες πριν την προβολή, αν ήθελαν πραγματικά να δουν την ταινία. Μπορεί οι Dardenne να μας δίδαξαν συντροφικότητα και ισότητα στο  Δύο μέρες, μία νύχτα όμως σε αυτό το θέμα μόνο ισότητα δεν βλέπουμε στις Κάννες.

Η ανισότητα βέβαια περνά και σε άλλα σημεία στις γεμάτες γκλάμουρ Κάννες καθώς μπορεί στο κόκκινο χαλί να έχουμε κουστούμια και λαμπερά φορέματα, λίγο όμως πιο πάνω μπορεί κάποιος να δει ακόμη και αστέγους να κοιμούνται στον δρόμο. Αν ήμασταν στην Ελλάδα θα τους είχαν μαζέψει οι κύριοι που νοιάζονται μόνο για την εμφάνιση της πόλης τους. Εκεί υπήρχαν για να μας θυμίζουν για λίγο πως παρότι βρισκόμαστε στο μεγαλύτερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον κόσμο, ο κόσμος γύρω συνεχίζει να ζει με τα προβλήματα και τις έννοιες του.

Πάει λοιπόν και το 67ο Φεστιβάλ των Καννών. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τα επόμενα.