Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν είναι από τους φανατικούς θεατές της σειράς. Με την έννοια ότι κάπου στην 5η-6η σεζόν, όταν ένιωσα πως πολύ απλά το “τραβούσαν από τα μαλλιά” την εγκατέλειψα. Άλλα επέστρεψα, για να δω το τελευταίο επεισόδιο του How I Met Your Mother. Πιστεύω πως άξιζε και θα εξηγήσω γιατί, αποκαλύπτοντας όσο λιγότερο μπορώ κάποια spoilers.

Το συναίσθημα του τέλους μιας τέτοιας σειράς είναι περίεργο, ακόμα κι αν ξέρεις το τέλος το οποίο όμως κάθε άλλο παρά προδιαγεγραμμένο είναι. Γιατί στα 9 χρόνια που χρειάστηκε ο Ted Mosby για να διηγηθεί… συνοπτικά (!), όπως ο ίδιος λέει στο τέλος του επεισοδίου-σειράς, στα παιδιά του πως γνώρισε τη μητέρα τους, ακόμα κι αν είσαι σαν εμένα που την παράτησες τη σειρά, θα νιώσεις πως έχεις δεθεί με αυτούς τους χαρακτήρες. Σε βαθμό, που ακόμα κι αν έλεγες “άντε τελειώστε το επιτέλους!”, ένιωθες το ίδιο ψυχοπλάκωμα όταν έβλεπες  το άδειο διαμέρισμα και τη σκηνή του αποχαιρετισμού της Robin, με εκείνο που ένιωσες στη θέα του άδειου διαμερίσματος στα Φιλαράκια.

Το τελευταίο επεισόδιο του How I Met Your Mother ήταν περισσότερο συγκινητικό, παρά αστείο. Είχε βάθος, όπως έλεγαν από χθες οι πρωταγωνιστές του και έδειχνε να ενώνει σε μια γραμμή διάφορες τελείες, που στο πέρασμα αυτών των εννέα χρόνων άφηναν πίσω τους οι σεναριογράφοι. Είχε και μικρές ή μεγάλες ανατροπές στη ζωή όλων των πρωταγωνιστών της ιστορίας και ένα τέλος, που μάλλον θα αρέσει σε όσους αγάπησαν τη σειρά.

Τι ανατροπές; Δεν θα σας τις αποκαλύψω και όσον αφορά τον Ted θα δανειστώ την αντίδραση των παιδιών του, στο τέλος: σε μια ιστορία, που η μητέρα τους ουσιαστικά απουσιάζει, μάλλον άλλος είναι ο στόχος της. Για να καταλάβετε ποιος, δείτε το τελευταίο επεισόδιο.

Αξίζει.