O David O’Russel του “American Hustle” και ο  Spike Jonze του “Her” ήταν ανάμεσα στους υποψήφιους για Όσκαρ σεναρίου που έδωσαν συνέντευξη στην κινηματογραφική σχολή του Λος Άντζελες

Οι μαθητές και οι καθηγητές της κινηματογραφικής σχολής του Λος Άντζελες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική σκηνή της σχολής την Δευτέρα το βράδυ για την ετήσια εκδήλωση και μαζί τους ήταν οι σεναριογράφοι 8 ταινιών που είναι υποψήφιες για όσκαρ φέτος. Τη συζήτηση συντόνισε ο εκδότης του περιοδικού “Backstory” μέσα από μια διαδικασία ερωταπαντήσεων

Στην ομάδα συμμετείχαν ο John Ridley (12 Years a Slave), ο David. O Russell και ο Eric Warren Singer (American Hustle), ο Billy Ray (Captain Phillips), ο Craig Borten και η Melisa Wallack (Dallas Buyers Club), ο Spike Jonze (Her), ο  Bob Nelson (Nebraska), ο Jeff Pope (Philomena) και ο Terence Winter (The Wolf of Wall Street) οι οποίοι απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της σταδιοδρομίας τους στην ταινία.

Άγνωστες ιστορίες αποκαλύφθηκαν καθώς οι συγγραφείς των σεναρίων περιέγραφαν τις εμπειρίες που τους διαμόρφωσαν μέσα από αδιέξοδες θέσεις εργασίας και από απορριπτέα σενάρια μέσα στη βιομηχανία του θεάματος. “Το σημαντικότερο είναι να είσαι συγγραφέας στην πράξη και όχι στη θεωρία”, είπε ο Pope. “Πρόκειται για την εφαρμογή και για το μεγάλο παιχνίδι”.

Ως προέκταση των πρώτων μαθημάτων των σπουδαστών οι σεναριογράφοι καταπιάστηκαν με τη διαδικασία της γραφής. Η Wallack αποκάλυψε ο συγγραφικός της οίστρος περνούσε μακροχρόνιες φάσεις “για 12 ή 15 ώρες σερί” αλλά ο συν-σεναριογράφος της στο Dallas Buyers Club διατηρούσε διαφορετικό πρόγραμμα “Θα προσπαθήσω για κάθε είδος παρέκκλισης” παραδέχτηκε “Δεν υπήρξε 12ωρη μέρα για μένα, ποτέ!”. Για να μην υστερήσει ο Nelson είπε  χαριτολογώντας  “Ως κάποιος του οποίου η πρώτη ταινία βγαίνει στην ηλικία των 57, αισθάνομαι ότι μπορεί να είμαι ο πιο αναβλητικός όλων των εποχών”.

Η συζήτηση στράφηκε σε πρόσφατα έργα με τους συγγραφείς να μοιράζονται γνώσεις σχετικά με τις προκλήσεις της παραγωγής και τις δημιουργικές αποφάσεις που παίρνονται πίσω από τις σκηνές Goldsmith, ενθάρρυνε τους ομιλητές με ερωτήσεις σχετικά με τη σημασία της αρχής και του τέλους στις ταινίες τους.  O Russell περιέγραψε το εισαγωγικό θέμα των τριών τελευταίων ταινιών του – διφορούμενες ή άβολες σκηνές που διαθέτουν ένα μόνο χαρακτήρα. “Λατρεύω αυτό το μυστήριο», είπε. “Λατρεύω την ένταση του παραμυθά, είτε πρόκειται για παραμύθι σ ένα 3χρονο ή στο κοινό μου”.

Όσον αφορά τα συμπεράσματα, ο Goldsmith σημείωσε τις μοναδικές προκλήσεις της προσαρμογής σεναρίου, χρησιμοποιώντας τον «Λύκο της Wall Street» ως παράδειγμα. Ο Winter εξήγησε ότι το τέλος της ταινίας χρησίμευε για να επιβεβαιώσει την άποψη του. “Δεν νομίζω ότι ο χαρακτήρας μας αλλάζει πολύ. Και νομίζω ότι το μήνυμα είναι ότι δεν αλλάζει”, είπε. “Αν αυτή η ταινία είναι πραγματικά ένας καθρέφτης για το τι συμβαίνει στην κοινωνία, και σίγουρα στη Wall Street, τίποτα δεν έχει αλλάξει.”