Στο άκουσμα του ονόματος του Δημήτρη Ήμελλου η πρώτη λέξη που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν Ταλαντούχος. Πλέον συμπορεύεται με τη λέξη Σεμνός, και ξέρεις, είναι εξαιρετικά σπάνιο για αυτά τα δύο επίθετα να συνυπάρξουν.

Για αρχή θα ήθελα να μου πείτε λίγα λόγια για τη δική σας εμπειρία συμμετοχής σας και για τον ρόλο σας στην ταινία Με χωρίς γυναίκες του Βαγγέλη Σεϊτανίδη.

Πρόκειται για δύο φίλους που γνωρίζονται από το σχολείο, ο ένας είναι λίγο πιο ψαγμένος, φιλοσοφημένος , αυτός είναι ο Αθερίδης. Ο άλλος, ο δικός μου ο ρόλος δηλαδή, είναι πιο καπάτσος, αυτό που λέμε survivor στη ζωή, προσπαθεί να τα βολέψει όλα. Με αφορμή ένα στραπάτσο στη ζωή του ενός (του Αθερίδη) προσπαθώ να τον βοηθήσω και έτσι συμβαίνει μία επαναγνωριμία, με όλα τα καλά και τα στραβά που έχει αυτό. Στην πραγματικότητα γνωρίζονται ξανά από την αρχή. Να πω για τα γυρίσματα πως ήταν ωραία και ταξιδιάρικα, γιατί σχεδόν όλα ήταν στον δρόμο.

Διαβάστε τη συνέντευξη του Βαγγέλη Σεϊτανίδη στο Cinefreaks.gr

Μεταξύ άλλων έχετε σπουδάσει και στη Θεατρική Ακαδημία της Μόσχας. Επειδή πολλοί νέοι που μας διαβάζουν έχουν στο μυαλό τους να φύγουν, είτε για σπουδές είτε για δουλειά, θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας την δική σας εμπειρία: πώς το πήρατε τότε απόφαση και πόσο δύσκολη ή όχι ήταν η προσαρμογή σε μία χώρα που φαντάζει αρκετά διαφορετική από τη δική μας.

Πράγματι, είναι μία πολύ διαφορετική χώρα. Ήταν μία δική μου ανάγκη, εγώ ενεπλάκην με την ιστορία του θεάτρου στα σοβαρά όταν έμαθα πως υπάρχει αυτή η Θεατρική Ακαδημία. Ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Ελλάδα, έχοντας ως εσωτερικό στόχο ότι κάποια στιγμή θα πήγαινα εκεί. Η διαφορά είναι πως στη Ρωσία το θέατρο είναι μία τέχνη απόλυτα οργανωμένη και μεθοδευμένη. Παρέχει γνώση και τρόπο να διαβάζει κανείς και τη ζωή και τον άνθρωπο και τον εαυτό του. Απευθύνεται από τον άνθρωπο στον άνθρωπο, αυτό ήταν το γοητευτικό.  Όταν πήγα αρχικά δεν ήταν εύκολα, ήταν πολύ δύσκολα. Γενικά νομίζω ότι οποιοσδήποτε νέος θέλει να κάνει κάτι πέρα από τα αυτονόητα πρέπει να ζήσει ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του εκτός της χώρας. Εδώ είναι σαν αποκομμένο νησί από τον πλανήτη και έτσι δεν μπορεί να δει καθαρά κάποια πράγματα.

Διάβασα σε συνεντεύξεις σας πως αντιμετωπίσατε το θέατρο όχι μόνο ως τέχνη αλλά και ως επιστήμη. Προτρέπετε να φανταστώ και τους μαθητές σας να υιοθετήσουν αυτή την αντιμετώπιση;

Η τέχνη δεν σημαίνει πως δεν έχει εργαλεία, πως δεν έχει υλικά ή πως δεν έχει μάτι απέναντι στη ζωή, απέναντι στο περιβάλλον. Είναι μία στάση απέναντι στη ζωή η τέχνη, δεν είναι μία γενικότητα. Νομίζω πως εδώ (στην Ελλάδα) πάσχουμε από τη γενικότητα. Είναι πολύ γενικά τα πράγματα. Για αυτό μιλάμε και πάρα πολύ για ταλέντο, για μια θεια ικανότητα η οποία δικαιολογεί τα πράγματα και όχι για σπουδή, εκπαίδευση, -ώστε αυτή η ικανότητα που έχει ο καθένας να παράγει, αντί να μένει ως ικανότητα. Προσπαθώ να μεταφέρω το πώς εγώ το έχω βιώσει, γιατί όλα τα πράγματα στη ζωή είναι προσωπική ανάγνωση. Μεταφέρω αυτό που εγώ εισέπραξα και με τον τρόπο που μπορώ εγώ να το μετατρέψω σε κάτι.

Σας αρέσει αυτός ο ρόλος, του δασκάλου;

Μου αρέσει ο ρόλος που με αναγκάζει να βρίσκω τρόπος να επικοινωνήσω και να μοιραστώ κάτι με τον άλλον. Η διδασκαλία είναι μία ζωντανή διαδικασία. Στην πραγματικότητα το αντικείμενο μας πρέπει να είναι η ανθρώπινη ψυχή και να βρίσκεις τρόπο να μιλήσεις σε αυτήν. Να την κάνεις να  φανταστεί, να την κάνεις να ονειρευτεί, να την κάνεις να ψάξει, να μάθει η ίδια τον εαυτό της, αντί να της προσφέρεις έτοιμη τροφή.

Αυτή τη στιγμή που βιώνουμε ιδιαίτερες συνθήκες ως λαός, θεωρείτε πως οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν κάποια επιπλέον ευθύνη για τις παραστάσεις που επιλέγουν να συμμετέχουν;

Νομίζω ότι ο καλλιτέχνης έχει ευθύνη για ο,τιδήποτε κάνει, δεν είναι μόνο οι παραστάσεις. Αλλά από την άλλη μεριά, ξέρετε, η δουλειά μας είναι με το ένα πόδι στην ευθύνη και με το άλλο στην ανευθυνότητα γιατί δεν μπορούμε να τα παίρνουμε όλα τα πράγματα τοις μετρητοίς, θα χάσουμε και την αίσθηση του παιχνιδιού. Λέμε «παίζω θέατρο», δηλαδή είναι ένα παιχνίδι, αλλά για μεγάλους. Τώρα, αν είναι μόνο για μεγάλους και φύγει το παιχνίδι κάτι δεν πάει καλά. Αν είναι μόνο το παιχνίδι και λείπει ο μεγάλος –ο ώριμος άνθρωπος δηλαδή- τότε πάλι κάτι δεν πάει καλά.

Περιμένουμε να σας δούμε σε λίγες μέρες στο Με Χωρίς Γυναίκες, έχετε κάτι άλλο προγραμματισμένο αυτό το διάστημα;

Κάνω μια οπερέτα στο Μέγαρο, το Πικ Νικ του Θεόφραστου Σακελλαρίδη και ετοιμάζουμε ξανά να παίξουμε την Ιλιάδα. Την ταινία που λέτε, περιμένω και εγώ να τη δω σαν θεατής. Ξέρετε, η ταινία, ο κινηματογράφος, είναι διαφορετικός από το θέατρο, ξεφεύγει από τα χέρια των ηθοποιών και γίνεται κάτι αυτόνομο.  Οπότε περιμένω και εγώ να τη δω!

Θυμηθείτε τη συνέντευξη του Θοδωρή Αθερίδη.