Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι του θεάματος αρχίζουν να παραδέχονται δημόσια τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Τελευταίο παράδειγμα η Ellen Page που έδωσε μία συγκλονιστική ομιλία σε συμπόσιο του Διεθνούς Οργανισμού Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Το πρόβλημα μου με την είδηση για την Ellen Page είναι ότι δε νοείται να είμαστε στο 2014 και όχι απλά τέτοια γεγονότα θεωρούνται νέα, αλλά δυστυχώς είναι και αναγκαία. Αναγκαία ώστε να κατανοήσει το μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι που συμβαίνει από την αρχή του κόσμου, είναι φυσιολογικό και είναι τουλάχιστον ρατσιστικό να μη αναγνωρίζονται τα ίδια δικαιώματα σε ανθρώπους με τέτοιες σεξουαλικές προτιμήσεις, σε μια σύγχρονη οργανωμένη κοινωνία. Τώρα που έχασα το μισό κοινό του  Cinefreaks, ας μιλήσουμε και για την ουσία.

Προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελληνική κοινωνία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, και τον κόσμο. Καθώς ακόμη και σε χώρες όπου μεταρρυθμίσεις προς αυτήν την κατεύθυνση γίνονται, γινόμαστε μάρτυρες τρομερών αντιδράσεων από συντηρητικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, όπως σε Γαλλία και Λατινική Αμερική. Το ακόμη πιο ανησυχητικό βέβαια είναι ότι ακόμα και θεωρητικά προοδευτικοί κύκλοι, δε σταματούν να δείχνουν ομοφοβικά αντανακλαστικά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να είναι λογική αυτή η διαπόμπευση ανθρώπων για την σεξουαλική τους προτίμηση. Δείτε το βίντεο με την Εllen Page πριν συνεχίσουμε, ενώ ένα μέρος του θα παραθέσουμε μεταφρασμένο στα Ελληνικά στην συνέχεια.

To πρώτο και πιο σημαντικό της ομιλίας της Page είναι το γεγονός ότι η φωνή της τρέμει από την αρχή μέχρι και σχεδόν το τέλος. Λες και θα παίξει τον πιο δύσκολο ρόλο της καριέρας της είναι η δημοφιλής ηθοποιός και αυτό είναι κρίμα, για την ίδια, αλλά και για το περιβάλλον της(μας) που έχει συνηθίσει να βλέπει την ομοφυλοφιλία σαν κάτι το εξωπραγματικό, με αποτέλεσμα και οι ίδιοι οι ομοφιλόφυλοι να βλέπουν μέχρι κάποιου σημείου τον εαυτό τους έτσι (σαν εξωπραγματικό) και να δυσκολεύονται τόσο να πούνε την αλήθεια, φοβούμενοι τις αντιδράσεις.

“Eίναι περίεργο που είμαι εδώ, μία ηθοποιός, που κατά κάποια έννοια εκπροσωπώ μία βιομηχανία που δημιουργεί πρότυπα σε όλους μας και όχι μόνο στους νεαρούς ανθρώπους, στανταρς ομορφιάς, ζωής, επιτυχίας. Πρότυπα που λυπάμαι να το ομολογήσω, με επηρέασαν. Έχουμε ιδέες που φυτεύονται στο κεφάλι μας, σκέψεις που δεν είχαμε πριν, που σου λένε πως θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι, πως θα πρέπει να ντύνεσαι, πως θα πρέπει να είσαι. Εγώ προσπαθώ να αντισταθώ, να είμαι αυθεντική και να ακολουθήσω την καρδιά μου, αλλά είναι δύσκολο. Αλλά γι’ αυτό είμαι απόψε εδώ σε αυτό το δωμάτιο, όπου όλοι μας μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα μαζί. ” είπε ξεκινώντας η Page.

“Ξέρω ότι υπάρχουν άτομα εδώ που πηγαίνουν στο σχολείο κάθε πρωί και γίνονται δέκτες άθλιας συμπεριφοράς, χωρίς λόγο. Άτομα που πηγαίνουν σπίτι στους γονείς τους και δε μπορούν να τους πουν ολόκληρη την αλήθεια για τον εαυτό τους … Και μετά από αυτό σκέφτονται το μέλλον, το πανεπιστήμιο, την δουλειά, ακόμα και την προσωπική ασφάλεια. Αυτό είναι τοξικό, πονάει και είναι βαθιά άδικο. Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που μερικές φορές μπορεί να κάνουν κάποιον να λυγίσει.” είπε η Page απευθυνόμενη στο νεανικό ακροατήριό της για να συνεχίσει προσφέροντας πλέον και την δική της εμπειρία.

“Προσπαθώ να μη διαβάζω κουτσομπολίστικα, όμως τις προάλλες ένα site έβγαλε μία φωτογραφία μου με φόρμα καθώς πήγαινα στο γυμναστήριο. Και ο αρθρογράφος αναρωτιόταν γιατί αυτή ο όμορφη γυναίκα επιμένει να ντύνεται έτσι σαν άντρας. Γιατί μ αρέσει να είμαι άνετη. Υπάρχουν ακατανόητα στερεότυπα για την αρσενικότητα και την θηλυκότητα και το πως θα πρέπει ο καθένας να μιλά, να ντύνεται, να εκφράζεται.” είπε η Page με το κοινό να την χειροκροτεί.

“…Είναι τύχη μου να είμαι μέσα σε αυτό το δωμάτιο, γιατί καθένας από εσάς είναι εδώ για τον ίδιο λόγο: Είστε εδώ γιατί έχετε καταλάβει πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αυτός, αν ο καθένας προσπαθούσε να είναι λίγο λιγότερο κακός προς τον διπλανό του. Αν αφιερώσουμε πέντε λεπτά ώστε να δούμε ο καθένας την ομορφιά του άλλου, αντί να επιθετόμαστε ο ένας στον άλλον για τις διαφορές μας, αυτό δεν είναι δύσκολο, είναι ένας πιο απλός και καλύτερος τρόπος για να ζήσουμε, και τελικά σώζει ζωές. Βέβαια αυτό μπορεί να είναι και το δυσκολότερο πράγμα, γιατί το να αγαπάμε τους άλλους, προϋποθέτει να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Και ξέρω πολλοί από εσάς το παλέψατε αυτό, και εγώ αντλώ από την δική σας δύναμη και την δική σας στήριξη με τρόπο που δεν θα γνωρίσετε ποτέ. Και είμαι εδώ σήμερα, γιατί είμαι και γω ομοφυλόφιλη.” Ο κόσμος ξέσπασε αυθόρμητα σε χειροκροτήματα και επευφημίες. “(Είμαι εδώ) γιατί πιστεύω ότι μπορώ να κάνω την διαφορά, να βοηθήσω άλλους να έχουν μία πιο εύκολη και γεμάτη ελπίδα ζωή. Νιώθω μία προσωπική υποχρέωση και ένα κοινωνικό χρέος. Το κάνω επίσης ανιδιοτελώς επειδή έχω βαρεθεί να κρύβομαι, να λέω ψέματα. Υπέφερα για χρόνια επειδή ήμουν φοβισμένη να το αποκαλύψω. Το πνεύμα μου και η ψυχική μου υγεία υπέφεραν και η σχέση μου υπέφερε. Και κάθομαι εδώ μπροστά σας σήμερα και είμαι νέα ναι, όμως αυτό που έχω μάθει είναι ότι η ομορφιά και η χαρά της αγάπης, αλλά ακόμη και ο πόνος της είναι το πιο φανταστικό δώρο που μπορείς να δώσεις ή να πάρεις σαν άνθρωπος. Και μας αξίζει να παίρνουμε αγάπη ισότιμα, χωρίς ντροπή και συμβιβασμούς. “

Πριν από περίπου ένα χρόνο μία παρόμοια ομιλία είχαμε ακούσει από τον Wentworth Miller, τον γνωστό ηθοποιό και πρωταγωνιστή της σειράς Prison Break.

Βλέποντας πόσο δύσκολο είναι να παραδεχτεί κάποιος δημόσια την ομοφυλοφιλία του στην Αμερική, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι το ίδιο για κάποιον στην Ελλάδα. Πόσους φόβους έχει ένα άτομο να αντιμετωπίσει και πόσο υπεύθυνη είναι η κοινωνία, που του έχει φορτώσει αυτούς τους φόβους. Γιατί πως να μοιραστεί κάποιος την σεξουαλική του ταυτότητα όταν ξέρει ότι μπορεί να ακολουθήσει αυτής της αποκάλυψης, ένας γονιός που δεν θα θέλει να τον έχει πια για παιδί, ένας εργοδότης που δεν θα θέλει να τον έχει πια για υπάλληλο, ένας φίλος που δεν θα τον θέλει πια για παρέα του, ή τελευταία ένας φασίστας/ναζιστής που θα τον ξυλοκοπήσει στον δρόμο.

Σε κάποιον, μπορεί να μοιάζει αχρείαστη, σχεδόν προπαγανδιστική μια τέτοια ενέργεια. Το ίδιο θα έμοιαζε και σε μένα, αν ζούσαμε σε μία ιδανική, ανεκτική στο διαφορετικό παγκόσμια κοινωνία. Όμως δε ζούμε σε μία τέτοια, και για να αλλάξουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι γνώμη θα πρέπει να δούνε ότι οι gay, οι trans, ή ακόμα και οι μετανάστες, οι οροθετικοί, οι ψυχικά ασθενείς, οι άνθρωποι με αναπηρία, δεν είναι κάτι εκτός κοινωνίας, αλλά ο διπλανός τους. Ένας διπλανός που αν θέλουμε να λεγόμαστε σύγχρονοι πολιτισμένοι άνθρωποι, θα πρέπει  όχι απλά να τον δεχτούμε, αλλά να παλέψουμε οι ίδιοι για τα διακαιώματα του, ακόμα και αν δεν τον καταλαβαίνουμε.

Δε πάει δα και πολύ καιρός και από το παρολίγον coming out της Jodie Foster. Παρολίγον γιατί ακόμα και την λέξη φοβόταν να πεί, και αντί να πει είμαι λεσβία, είπε είμαι ελεύθερη (I’m single).

Όταν λοιπόν  μία ηθοποιός με το εκτόπισμα της Foster αντιμετωπίζει προβλήματα να κοιταχτεί στον καθρέφτη, πως ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας θα νιώσει άνετα με αυτό που είναι; Και πολύ περισσότερο όπως είπα στην αρχή του άρθρου, με απασχολεί η οπτική ανθρώπων υποτίθεται ανοιχτόμυαλων στο θέμα. Πως όταν ένας θεωρητικά ανοιχτόμυαλος δημοσιογράφος κατηγορεί τον χ άνθρωπο που δήλωσε ομοφυλόφιλος και οροθετικός, σαν εκδιδόμενο; Πως είναι αποδεκτό αυτό από τους μορφωμένους και ανοιχτόμυαλους της οποιαδήποτε χώρας; Πως η τέχνη και το σινεμά δείχνει τόσο αδιάφορη για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσων ανθρώπων (φωτεινές αλλά λίγες οι εκλάμψεις).

Δείτε και μία σχετική ταινία μικρού μήκους – τραγούδι που δημοσιεύσαμε.