Ο Γερμανικός χειμώνας δεν λέει να έρθει στο Βερολίνο και χτες ο ήλιος έλαμπε σαν να ταν Απρίλης. Και ενώ σήμερα ο καιρός έχει χαλάσει λίγο με σύννεφα να έχουν καλύψει τον ουρανό, οι 3-4 βαθμοί είναι πλέον ο καταλληλότερος καιρός για ταινίες. Η τέταρτη μου μέρα στο Βερολίνο ήταν η καλύτερη καθώς είδα πέντε ταινίες, δύο από τις οποίες Ελληνικές και μία από τις τελευταίες παγκόσμια πρεμιέρα.

Οι stars επίσης δεν έλειψαν και σήμερα, καθώς για δεύτερη σερί μέρα μετά το Nymphomaniac, το μενού της Stellan Skarsgård στο In order of Dissappearence, μια κωμωδία από τον Hans Petter Moland για έναν εκδικητή του θανάτου του γιου του που μπλέκει με δύο συμμορίες που ελέγχουν το έγκλημα σε μία παγωμένη ορεινή περιοχή της Νορβηγίας. Η ταινία ήταν από τις καλύτερες που είδα στο Βερολίνο και σίγουρα η καλύτερη κωμωδία που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Αμέσως μετά την ταινία η συνέντευξη τύπου με τους Hans Petter Moland, Stellan Skarsgård, Bruno Ganz (ναι παιδιά ο γνωστός αγαπημένος μας Hitler από την Πτώση) και τους υπόλοιπους ηθοποιούς και παραγωγούς της ταινίας ήταν τουλάχιστον απολαυστική με τους συντελεστές σε κέφια και το κοινό να ρωτάει για μία σχεδόν ώρα. Περισσότερα για την συνέντευξη τύπου του In order of Dissappearence, αύριο με βίντεο.

Λίγο πριν είχα δει το Blind Massage, μία ταινία από την Κίνα για μια ομάδα τυφλών που εκπαιδεύεται στο να κάνει μασάζ. Η ταινία μας δείχνει το πως είναι να είναι κάποιος τυφλός, ενώ θέτει πολλά ερωτήματα που κάποιος που έχει την όρασή του δεν είναι εύκολο να σκεφτεί. Αν και ο Κινέζικος κινηματογράφος δεν είναι το φόρτε μου, η ταινία δε μου φάνηκε άσχημη, χωρίς να είναι βέβαια ότι καλύτερο έχω δει τις τελευταίες μέρες.

Η συνέχεια είχε το Γαλλικό, τοποθετημένο στην Αγγλία όμως, Aimer, boire et chanter (Life of Riley) για το διαγωνιστικό της Berlinale, όπως και οι δύο προηγούμενες. Μία ταινία με περίεργα σκηνικά, με καλές ερμηνείες μεν, αλλά όχι πολλά παραπάνω δε.

Στο μεταξύ πρεμιέρα έκανε το Α long way down με τους Aaron Paul, Imogen Poots, Pierce Brosnan, Rosamund Pike, με τους πρωταγωνιστές να εμφανίζονται και στην συνέντευξη τύπου που ήταν ωστόσο από τις πιο βαρετές της φετινής Berlinale.

Η μέρα θα έκλεινε με δύο Ελληνικές ταινίες. Την παγκόσμια πρεμιέρα του μελοδράματος Στο σπίτι του Αθανάσιου Καρανικόλα και το Να κάθεσαι και να κοιτάς του Γιώργου Σερβετά. Το μεν πρώτο για το Forum και το δεύτερο για το Panorama. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα με την εξέλιξη του Ελληνικού κινηματογράφου μέσα από τις δύο αυτές ταινίες. Ευχάριστα φυσικά…

Στο μεν Στο σπίτι ο Καρανικόλας δίνει ένα δράμα μιας Γεωργιανής που μετά από 20 χρόνια στην Ελλάδα και πολλά χρόνια απασχολούμενη σαν εσωτερική βοήθεια σε ένα σπίτι πλουσίων, αρρωσταίνει και απολύεται από την δουλειά της. Πραγματικά εντυπωσιακή ταινία με μεγάλες ερμηνείες κυρίως από την εκπληκτική Μαρία Καλλιμάνη. Σε λίγο κριτική της και το βίντεο από το Q&A της ταινίας. Δείτε τη Μαρία Καλλιμάνη στο Q&A:

Το επίσης πολύ καλό Να κάθεσαι και να κοιτάς να σημειώσω ότι το είδα στη ΙΜΑX αίθουσα του Φεστιβάλ, μια πραγματικά εντυπωσιακή εμπειρία και για την τεράστια οθόνη που βλέπετε στην φωτο αλλά και κυρίως για τα αναπαυτικά καθίσματα.

Μείνετε συντονισμένοι για βίντεο και συνεντεύξεις σε λίγο.