Ένα μικρό αφιέρωμα, σπασμένο σε χαριτωμένα High Infidelities, για τις ταινίες που έρχονται με τη νέα χρονιά. Μαζέψαμε ούτε λίγο ούτε πολύ 200 και κάτι ψιλά ταινίες απ’ τα πολυαναμενόμενα της καινούργιας σεζόν και τις παρουσιάζουμε σε ένα λαχταριστό preview, που ελπίζουμε να ολοκληρωθεί μέχρι να αρχίσετε να τις κατεβάζετε απ’ τ ανοίξουν στις αίθουσες και τα φεστιβάλ του κόσμου. Η σειρά είναι απολύτως τυχαία.

Madame Bovary της Sophie Barthes

Με τους: Mia Wasikowska, Paul Giamatti, Ezra Miller, Rhys Ifans

Περί τίνος πρόκειται: Στη νιοστή μεταφορά του μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη, η πρώην χωριατοπούλα, νυν γυναίκα, μητέρα και σύζυγος Wasikowska ξεκινά σειρά εξωσυζυγικών συνευρέσεων για να ξεφύγει απ’ τη βαρεμάρα του νοικοκυριού της. Ό,τι ακολουθεί την εφήμερη ικανοποίηση της ερωτικής επαφής, εν τέλει μεγαλώνει το κενό μέσα της (στην ταλαιπωρημένη ψυχή της πονηρό υποκείμενο).

Έχουν περάσει 5 γεμάτα χρόνια αλλά δεν ξεχνάμε το θαυμάσιο Cold Souls (για το οποίο η Barthes είχε εμπιστευτεί ξανά τον Paul Giamatti, στα ντουζένια του τότε). Ο δύσκολος Τσέχωφ δεν είναι όμως τίποτα μπροστά στην πρόκληση του Φλομπέρ^. η Μαντάμ Μποβαρί είναι τόσο πυκνογραμμένη που μια λέξη της είναι χίλιες εικόνες.

(Measures of Anticipation για να συνενοούμαστε) M.ο.Α: 

Jupiter Ascending των Andy και Lana Wachowski

Με τους: Mila Kunis, Channing Tatum, Sean Bean, James D’ Arcy, Terry Gilliam

Περί τίνος πρόκειται: Σε έναν φουτουριστικό κόσμο όπου οι άνθρωποι είναι το κατακάθι της εξέλιξης, η Βασίλισσα του Σύμπαντος διατάζει να εκτελεστεί η Mila Kunis, γιατί τα αστέρια λένε πως μπορεί και να σημαίνει το τέλος της βασιλείας της.

Ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο, ακόμη και μέσα στην ίδια ταινία, οι Wachowski έχουν καταφέρει (Matrix και Bound εξαιρουμένων) να κάνουν ταινίες που πόλωσαν το φιλοθεάμον κοινό. Οι περισσότεροι, όπως κι ο υποφαινόμενος, ακόμη αηδιάζουν στη θύμιση του μεγαλεπίβολου Cloud Atlas. Για τους λίγους φανατικούς πιστούς τους πάντως η επερχόμενη space opera των ανεξάντλητων αδερφών είναι μια φιλμική Γη της Επαγγελίας, αφού συγκεντρώνει όλα τα φανταχτερά trademarks του ψηφιακού μεγαλείου τους. Η ταινία κάνει πρεμιέρα στις 18 Ιουλίου.

Μ.ο.Α: 

The Search του Michel Hazanavicius

Με τους: Annette Bening, Bérénice Bejo

Περί τίνος πρόκειται: Το σενάριο ακολουθεί μια γυναίκα που ψάχνει να βρει το παιδί της στην εμπόλεμη Τσετσενία. Η ταινία αποτελεί remake του ομότιτλου φιλμ που σκηνοθέτησε ο Fred Zinnemann το 1948.

Μιλάμε για την πρώτη ταινία του Hazanavicius μετά το θρίαμβό του Artist. Η επιλογή του θέματος και του setting προκαλούν εντύπωση, παρά τις σοβιετικές καταβολές του σκηνοθέτη. Είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζεται σε δράμα, εξακολουθεί πάντως να δίνει αβανταδόρικους ρόλους στην Berenice Bejo.

Μ.ο.Α: 

The Grand Budapest Hotel του Wes Anderson

Με τους: Saoirse Ronan, Jude Law, Ralph Fiennes, Léa Seydoux, Tilda Swinton, Edward Norton, Harvey Kaitel και όλους τους μόνιμους του σκηνοθέτη

Περί τίνος πρόκειται: Οι αναμνήσεις ενός θρυλικού consierge απ’ το (φανταστικό) Grand Budapest του Μεσοπολέμου. Έρωτας, θάνατος, εκδίκηση, μοχθηροί ανταγωνιστές σε τρεις διαφορετικές γραμμές πλοκής, με τρία διαφορετικά aspect ratio.

Το Moonrise Kingdom ήταν μούρλια κι ο Wes Anderson (ένας απ’ τους πολλούς Anderson της λίστας) διανύει τα χρόνια της παντοδυναμίας του. Στο Grand Budapest, απ’ το trailer ακόμη, επαναφέρει  την χαρισματική μοναδικότητά του στην οθόνη. Κι αν αυτό δεν αρκεί, το σποτάκι κοκορεύεται για το πλουσιότερο καστ που κατάφερε ποτέ του, η πλοκή σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους προβλέπεται τουλάχιστον χορταστική, οι χαρακτήρες φαίνονται αντάξια εκκεντρικοί για την ασυναγώνιστη πινακοθήκη του. To μόνο κακό (κι αυτό μέσα σε πολλά εισαγωγικά) είναι πως όλοι γνωρίζουμε ακριβώς τι θα δούμε. Το σινεμά του Anderson είναι τόσο διαυγές και ξεκάθαρο που 8 οκτώ ταινίες μετά δύσκολα σε ξαφνιάζει. Αν σ’ απασχολούν ακόμη αυτά βέβαια ή έχεις πρόβλημα ή δεν βλέπεις πολλές ταινίες. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να περιμένουμε πολύ, αφού το Grand Budapest Hotel κάνει πρεμιέρα στις 6 Φεβρουαρίου στο Βερολίνο και ένα μήνα στη χώρα μας.

M.o.A: 

Im Keller του Ulrich Seidl

Με τους: είναι ντοκιμαντέρ

Περί τίνος πρόκειται: Μια κοινωνιολογικής φύσης έρευνα που εξετάζει την περίεργη σχέση που έχουν οι Αυστριακοί με τα κελάρια στο υπόγειό τους.

Μετά το μνημειώδες Παραδείσιο τρίπτυχό του, ο Seidl επιστρέφει σ’ αυτό που ξέρει… ίσως και καλύτερα από οποιονδήποτε άλλo. Το ντοκιμαντέρ ήταν πάντα η κύρια φύση του σαν σκηνοθέτης-σεναριογράφος-παραγωγός-μισάνθρωπος-προβοκάτορας-πεσιμιστής-κοινωνικός πορνογράφος (μόνο λίγοι απ’ τους χαρακτηρισμούς που δίνει ο ίδιος στον εαυτό του). Το θέμα βέβαια ενδέχεται να παραείναι ξένο για το ελληνική ιδιοσυγκρασία που αρχιτεκτονικά μιλώντας φτάνει μέχρι το ημιυπόγειο.

M.o.A: 

Daan gyun naam yu II του Johnnie To

Με τους: Daniel Wu, Louis Koo, Yuanyuan Gao, Miriam Yeung Chin Wah

Περι τίνος πρόκειται: Η ιστορία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το πρώτο μέρος. Λίγο πριν το γάμο οι τρεις χαρακτήρες ξαναβρίσκονται μπερδεμένοι μέσα στα θέλω και τα συναισθήματά τους. Μια γοητευτική παρανυφάδα (που υποδύεται η Miriam Yeung) δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Παραδέχομαι πως αν δεν υπήρχε το Drug War τούτο δω δεν θα ‘ταν στη λίστα. Όπως και σε κάθε ταινία του To, ανυπομονούμε περισσότερο για τα σκηνοθετικά του κολπάκια παρά για την εξέλιξη της πλοκής, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ρομαντζάδα ολκής. Για αρχή, όπως έκανε και στην πρώτη ταινία, απέκρυψε το τέλος της ιστορίας από τους ηθοποιούς του. To ιστορικό παράδειγμα του Elton John πάντως υποδεικνύει ότι δεύτερο Don’t Go Breaking My Heart (έτσι μεταφράζεται ο τίτλος) στη σειρά είναι δύσκολο να δουλέψει.

Μ.ο.Α: 

The Cut του Fatih Akin

Με τους: Tahar Rahim, Akin Gazi, George Georgiou, Alejandro Rae

Περί τίνος πρόκειται: Δεν γνωρίζουμε τίποτα για την πλοκή, ξέρουμε ωστόσο ότι το σενάριο έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες της, που μπορεί να κάνουν τον καθένα ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο ανά πάσα στιγμή.

Ο Fatih Akin ολοκληρώνει την τριλογία του για την “Αγάπη” (Head-On), το “Θάνατο” (The Edge of Heaven) και το “Διάβολο” (well, το The Cut). Για πρωταγωνιστή του διάλεξε τον Tahar Rahim του Un prophète και, ευτυχώς για την ανθρωπότητα, τον έβαλε να μην μιλάει σχεδόν σε ολόκληρη την ταινία. Η πρεμιέρα της δεν έχει ανακοινωθεί, αλλά μοιάζει σίγουρο στοίχημα για τις επερχόμενες Κάννες.

M.o.A: 

Fishing Without Nets του Cutter Hodierne

Με τους: δεν τους ξέρει κανείς

Περί τίνος πρόκειται: Τα Captain Phillips και Kapringen μέσα απ’ τα μάτια των Σομαλών πειρατών.

Για το κουλό trend των ταινιών πάνω στη σύγχρονη πειρατεία (που έχει τη φωλιά της στις ακτές της Σομαλίας βεβαίως βεβαίως), ο Cutter Hodierne πρέπει να αισθάνεται παραπάνω κι από υπεύθυνος. Το short Fishing Without Nets που κυκλοφόρησε το 2012 έδωσε ξεκάθαρο στίγμα, κερδίζοντας μεταξύ πολλών άλλων και το Μεγάλο Βραβείο για τα μικρού μήκους του Sundance. Φέτος συγκέντρωσε για μια ακόμη φορά ερασιτέχνες από τους δρόμους του Mogadishu και κυκλοφορεί την feature εκδοχή, με το buzz μετά και τις αντίστοιχες περσινές παραγωγές, να έχει χτυπήσει κόκκινο.

M.o.A: 

The Guest του Adam Wingard

Με τους: Dan Stevens, Maika Monroe, Joel David Moore, Lance Reddick

Περί τίνος πρόκειται: Μια οικογένεια που έχασε πρόσφατα το μεγάλο της γιο βάζει στη ζωή της έναν πρώην πεζοναύτη που κρύβει ένοχα μυστικά.

Κανονικά θα είχαμε τον Adam Wingard εδώ με το Dead Spy Running, το project όμως φαίνεται να έχει κολλήσει για τα καλά στην ανάπτυξη. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης που έφτιαξε όνομα στις ταινίες τρόμου με τα V/H/S, έκανε πολλά βλέμματα να γυρίσουν πάνω του με το uber-επιτυχημένο You’re Next κι επιστρέφει εδώ πιο συγκρατημένος, με ένα μαστόρικο ψυχολογικό θρίλερ. Φέτος εμφανίζεται επίσης σε ένα ακόμη ανάλογου ύφους φιλμ, του φίλου του και συνεργάτη Joe Swanberg  (γι’ αυτόν θα τα πούμε αργότερα).

M.o.A: 

Mr. Turner του Mike Leigh

Με τους: James Norton, Timothy Spall, Roger Ashton-Griffiths, Lasco Atkins

Περί τίνος πρόκειται: Βιογραφία του Βρετανού ρομαντικού ζωγράφου J. M. W. Turner.

Παρασυρόμενος απ’ την πολύπλοκη προσωπικότητα του Turner, ο Mike Leigh βρίσκει αφορμή για να επιστρέψει στο costume drama. Με οδηγό τα κάδρα και τις νερομπογιές του ζωγράφου, ο Leigh ανακατασκευάζει στιγμές από την μοναχική ζωή του σφόδρα εκκεντρικού καλλιτέχνη (για τον οποίο ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον χαρακτηρισμό compulsive artist). Η ιδέα ενός ακόμη Tospy-Turvy δεν μας εξιτάρει ακριβώς, δεν μας χαλάει κιόλας.

M.o.A: