Δεν είμαι από αυτούς, που δεν θέλουν να αλλάξουν κάποια πράγματα. Για την ακρίβεια είμαι από εκείνους, που θεωρούν πως πρέπει να αλλάξουν πολλά σε αυτή την χώρα. Το θέμα όμως είναι ο τρόπος, που γίνεται αυτό. Και η περίπτωση της ΕΡΤ, στην οποία τα ΜΑΤ εισέβαλαν σήμερα (σ.σ. 7/11/2013) στις 5 το πρωί, είναι ενδεικτική κακών χειρισμών. Μια περίπτωση, όπου όλα έγιναν λάθος…

Το “κλείσιμο” της ΕΡΤ ήταν κάτι, που έπρεπε να γίνει. Βάζω όμως την λέξη “κλείσιμο” εντός εισαγωγικών, γιατί δεν την χρησιμοποιώ κυριολεκτικά. Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση ήταν ένας φορέας με πολλές παθογένειες, ένας ακόμα (άλλα όχι ο μοναδικός) από του χώρους όπου βολεύονταν ρουσφέτια πολιτικών, πολλοί από τους οποίους συνεχίζουν να… “κάνουν παιχνίδι”, με υπεράριθμους ίσως εργαζόμενους, όπως πολλοί δημόσιοι φορείς, με διαδικασίες που άφηναν παράθυρα στο να φάνε κάποιοι χρήματα… Αρρώστιες, για τις οποίες όλοι ξέραμε, όλοι μιλούσαμε, άλλα σχεδόν ποτέ δεν αντιδράσαμε αποφασιστικά. Άλλα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, πως παρά τις παθογένειες του, η ΕΡΤ ήταν επί δεκαετίες μια ανάσα ποιότητας περιεχομένου σε ένα τηλεοπτικό τοπίο ιδιωτικής σαβούρας και ένας φορέας πολιτισμού. Αποφασιστική “επανεκκίνηση” χρειαζόταν λοιπόν η ΕΡΤ, όχι “κλείσιμο” και σε κάθε περίπτωση όχι το περιβόητο μαύρο στην οθόνη της τηλεόρασης.

Οι μήνες περνούν, όλα μαρτυρούν πως η κίνηση αυτή της κυβέρνησης να αφήσει την χώρα για εβδομάδες χωρίς δημόσια τηλεόραση δεν είχε σχεδιαστεί και δεν υπήρχε σχέδιο για την επόμενη μέρα. Από την ΝΕΡΙΤ στην μεταβατική ΔΤ, σε ένα κατασκεύασμα που αν κάτι της προσθέτει λίγη ποιότητα (ακόμα και αισθητική) είναι το αρχείο της ΕΡΤ, παλαιότερες εκπομπές και κάποιοι καλοί δημοσιογράφοι, που συνέχισαν εκεί, και σε ένα Ραδιομέγαρο υπό κατάληψη, μέχρι και πριν από λίγες ώρες. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν στις 5 το πρωί, δημοσιογράφοι και συνδικαλιστές συνελήφθησαν, ο αρμόδιος Υπουργός δεν γνώριζε καν, το μαθαίνει από τα κανάλια, τον έπιασαν στον ύπνο κι αυτόν. Ένας ακόμη άστοχος, λάθος χειρισμός…

Σε μια κοινωνία που βράζει, που είναι απογοητευμένη, που δεν γελά πλέον, άλλα εξοργίζεται με τις ανόητες δηλώσεις (βλ. δωρεάν wi fi), τοποθετήσεις και πράξεις, που βλέπει το παρόν και το μέλλον της να γκρεμίζεται η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν προσφέρει, άλλα καταστέλλει. Δεν δείχνει ούτε ένα σημάδι σύμπνοιας με αυτή! Βρίσκεται απέναντι της και κατά πως φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου.

Ας μην ξεγελιόμαστε όμως κι ας μην αποποιούμαστε και τις δικές μας ευθύνες ως κοινωνία. Γιατί η πολιτική μας ηγεσία είναι δικό μας κατασκεύασμα και αντίστοιχα η ανίκανη πολιτική ηγεσία θρέφει μια προβληματική κοινωνία.

Όπως έγραψα και στην αρχή δεν είμαι από αυτούς που πιστεύει πως ήμασταν καλά και δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Το αντίθετο. Το θέμα είναι όμως πως το πόσο αποφασιστική είναι μια αλλαγή δεν έχει να κάνει με το πόσο απότομα και κατά συνέπεια άγαρμπα και αναποτελεσματικά γίνεται, τουναντίον. Έχει να κάνει με την συνέπεια λόγων και πράξεων.