Η επιλογή του τίτλου για το συγκεκριμένο άρθρο είναι μάλλον λανθασμένη. Η γιούχα στο σινεμά και γενικότερα σε ένα πολιτιστικό δρώμενο έχει πολλές προεκτάσεις. Μπορεί να απευθύνεται στον καλλιτέχνη ως έκφραση αποδοκιμασίας του έργου του (πράξη απαράδεκτη κατά την γνώμη μου), ως έκφραση αποδοκιμασίας στο πρόσωπο του για λόγους που πολλές φορές μπορεί να είναι άσχετοι με το έργο αυτό καθ’ αυτό ή ως έκφραση αποδοκιμασίας σε μια γενικότερη κατάσταση. Την Παρασκευή, στο κατάμεστο Ολύμπιον κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης του 54ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ζήσαμε ένα τέτοιο περιστατικό. Μόνο που η γιούχα της Παρασκευής δεν είχε σχέση με το σινεμά.

Αυτό ακριβώς το σημείο ήταν και η αιτία της γιούχας. Ότι στην αίθουσα του Ολύμπιον εκτυλίσσονταν καταστάσεις, που δεν είχαν καμία σχέση με σινεμά. Μιλούσαν (για την ακρίβεια περιαυτολογούσαν) άνθρωποι, που η παρουσία τους στην αίθουσα θα έπρεπε να περιοριστεί σε μια από τις θέσεις, έστω και της πρώτης-δεύτερης σειράς, και να μην ανέβουν ούτε δευτερόλεπτο στην σκηνή. Μην γελιέστε, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Και δυστυχώς για αυτό δεν ευθύνονται οι άνθρωποι, που διοργανώνουν το φεστιβάλ. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε το “κατηγορώ” να απευθύνεται στον διευθυντή του, που τους κάλεσε. Όμως είναι υποχρεωμένος να τους καλέσει, βάσει πρωτοκόλλου, να τους δώσει χρόνο στην σκηνή. Να πούνε πως η Πολιτεία στηρίζει το σινεμά, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον Πολιτισμό, τον…, τον… Λόγια χιλιοειπωμένα από πολλά διαφορετικά πρόσωπα στους ίδιους ή σε παρεμφερείς ρόλους.

Το να μην επαναλαμβάνεται αυτή η κατάσταση δεν είναι λοιπόν στο χέρι των διοργανωτών του Φεστιβάλ, άλλα στο χέρι των ίδιων των πολιτικών. Θα πρέπει εκείνοι να αφήσουν βραδιές σαν την προχθεσινή στα χέρια των πραγματικών πρωταγωνιστών της. Ακόμα κι αν το πρωτόκολλο της συμμετοχής της Πολιτείας στα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με τα καλά της και τα κακά της, το επιβάλλει θα έπρεπε να έχουν την ευθιξία, όπως πολύ σωστά σχολίασε σε άρθρο του ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος να ανέβουν στην σκηνή και να πούνε απλά “Καλησπέρα, καλή διασκέδαση, οι πρωταγωνιστές της βραδιάς είναι άλλοι”. Ποιοι είναι αυτοί; Ο διευθυντής του Φεστιβάλ, που εκπροσωπεί το προσωπικό και τους εθελοντές, που δουλεύουν μήνες για την διοργάνωση και φυσικά ο τιμώμενος σκηνοθέτης, του οποίου η ταινία προβάλλεται. Αν το έκαναν αυτό, όχι μόνο δεν θα είχαμε γιούχα στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ, άλλα πολλά χειροκροτήματα.

Η λύση σε αυτή την γιούχα λοιπόν είναι η “απουσία” των πολιτικών από πολιτιστικές εκδηλώσεις, που το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να τις απολαμβάνουν ως θεατές. Μόνο.

Φωτογραφία Motionteam.