Σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Μερικοί, κι ανάμεσα σε αυτούς τοποθετώ τον εαυτό μου, την θεωρούν την καλύτερη ίσως ταινία του Χόλιγουντ (αν και ποιος μπορεί να αγνοήσει τον Πολίτη Κέιν;), αφού στα 170 και πάνω λεπτά της διάρκειας του συγκεντρώνει λίγο-πολύ τα περισσότερα είδη του αμερικανικού σινεμά μέσα σε μια ιστορία γεμάτη μαφιόζους ή σκληρούς επιχειρηματίες, αστυνόμους, γυναίκες… Ο Νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα έχει γράψει την δική του ιστορία στο σινεμά κι έκανε πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου 1972 στην Νέα Υόρκη.

Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Μάριο Πούζο, που κυκλοφόρησε τρία μόλις χρόνια πριν την ταινία, αναφέρεται στην οικογένεια του μαφιόζου Βίτο Κορλεόνε από το 1945 και το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι το 1955. Κι αν ο Μάρλον Μπράντο, που υποδύθηκε τον Βίτο Κορλεόνε ήταν ήδη γνωστός, τότε ξεκινούσε η καριέρα άλλων πρωταγωνιστών: Αλ Πατσίνο, Ντάιαν Κίτον, Τζέιμς Καν, Ρόμπερτ Ντιβάλ. Όμως, όπως σε κάθε ταινία του Χόλιγουντ, πόσο μάλιστα σε μια από τις κορυφαίες, το “παρασκήνιο” στις επιλογές έχει πολύ ενδιαφέρον.

Ο Κόπολα ανέλαβε όταν ο Σέρτζιο Λεόνε αρνήθηκε την καρέκλα του σκηνοθέτη για να σκηνοθετήσει το Κάποτε στην Αμερική, ενώ ο ατζέντης του Λόρενς Ολίβιε αρνήθηκε τον ρόλο, επειδή ο πελάτης του ήταν ετοιμοθάνατος, αν και τελικά έζησε ακόμη… δεκαοκτώ χρόνια. Ο Αλ Πατσίνο κέρδισε τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, τον Τζακ Νίκολσον, τον Ντάστιν Χόφμαν και άλλους για τον ρόλο του Μάικ Κορλεόνε, για τον οποίο οντισιόν έκανε κι ο Τζέιμς Καν, που τελικά πήρε εκείνον του Σόνι. Στις οντισιόν βρέθηκαν και ο Σιλβέστερ Σταλόνε για τον ρόλο του Ρίτζι, ο Άντονι Πέρκινς του Σόνι, η Μία Φάρροου για τον ρόλο της Κέι. Δύσκολα όμως μπορούμε να φανταστούμε πως θα ήταν η ίδια ταινία με άλλους πρωταγωνιστές.

[youtube id=”HFDE7tqTx0I” width=”630″ height=”505″]

Και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε οντισιόν για τον ρόλο του Σόννι. Τελικά υποδύθηκε τον Βίτο Κορλεόνε στην δεύτερη ταινία.

Η επιτυχία της ταινίας δεν μπορεί να αποτιμηθεί μόνο στα τρία Όσκαρ, εκείνα της Καλύτερης Ταινίας, του Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και του Α Ανδρικού Ρόλου, με τον Μάρλο Μπράντο να μην παραλαμβάνει το τελευταίο στέλνοντας να το πάρει μια Ινδιάνα ως διαμαρτυρία για τον τρόπο, που το Χόλιγουντ “χρησιμοποιούσε” τους γηγενείς Αμερικανούς (ακόμα κι αν αποδείχθηκε ότι τελικά η κοπέλα δεν ήταν Ινδιάνα..). Ούτε με το ότι κατάφερε να ξεπεράσει το Όσα Παίρνει ο Άνεμος, σημειώνοντας τις υψηλότερες τότε εισπράξεις στην ιστορία του σινεμά. Η επιτυχία του, ή σωστότερα η επιρροή του, αποτυπώνεται στο βιβλίο Godfather Effect του Τομ Σαντοπιέτρο, ο οποίος εκτός των άλλων αναφέρει:“Αυτό που κατάφεραν εκπληκτικά ο Πούζο και ο Κόπολα ήταν να μας παρουσιάσουν όλη την τρέλα, την δόξα και την αποτυχία του Αμερικανικού Ονείρου” .

H πρώτη σκηνή του Νονού:

[youtube id=”bB9cLr7OR-A” width=”630″ height=”505″]