Αν κάτι μου έμεινε έπειτα από την προβολή της ταινίας Indignados του Τόνι Γκάτλιφ στην τελετή έναρξης του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι πως ο τίτλος δεν έχει και τόσο μεγάλη σχέση με το θέμα του. Γιατί ακόμα κι αν η πρωταγωνίστρια Μπέτι, πρόσωπο προϊόν μυθοπλασίας, που εξυπηρετεί τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ, βρίσκεται ανάμεσα στους αγανακτισμένους σε Αθήνα ή Μαδρίτη, αυτό που κυρίως παρακολουθούμε είναι μια ταινία για τους μετανάστες στην Ευρώπη.

Η Μπέτι από την Αφρική έρχεται στην Ελλάδα, κρατείται σε κέντρο λαθρομεταναστών, ταξιδεύει για την Γαλλία, μετά πίσω στην Ελλάδα, έπειτα στην Ισπανία. Βλέπουμε ντοκουμέντα από τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών, σε εγκαταλελειμμένα κτήρια, σε τραίνα, για το πως τους αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί (χωρίς όμως να μας “λέει” ο δημιουργός, κάτι που δεν ξέρουμε), για τα χιλιόμετρα ποδαρόδρομου που κάνουν σε έρημες εκτάσεις αναζητώντας την ελπίδα.

Κάποιες φορές βρίσκεται ανάμεσα σε Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα ή στην Πουέρτα ντελ Σολ, λέει τα ίδια συνθήματα (που μάλλον δεν γνωρίζει τι σημαίνουν), περιπλανιέται ανάμεσα σε πλακάτ και πανό του κινήματος, κοιμάται μπροστά σε τοίχους με συνθήματα, ενώ από παντού ξεπετάγονται φράσεις από το βιβλίο Αγανακτήστε του Στεφάν Εσέλ.

Κατά τ’ άλλα ο Γκάτλιφ κάνει σαφή πολιτική δήλωση, μέσα από τον κινηματογράφο, προσφέροντας μας εικόνες μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, όπως εκείνη της χορεύτριας του φλαμένγκο, που χόρευε ντυμένη με ένα κατακόκκινο φόρεμα, σε ένα χρωματιστό περιβάλλον που συνέθεταν τοίχοι με γκράφιτι βγαλμένα από το σύγχρονο αστικό τοπία, ή των πορτοκαλιών που ξεχύθηκαν στους δρόμους, όπως οι Αγανακτισμένοι, που δάνεισαν τον τίτλο τους στον τίτλο της ταινίας, ντυμένες με εκπληκτική μουσική.

Παρ’ όλα αυτά ο τίτλος μάλλον δεν ήταν κατάλληλος για το θέμα της ταινίας.

[youtube id=”axpLF7gn2cI” width=”630″ height=”505″]