[youtube id=”PrwG4MlQF6s” width=”630″ height=”505″]

H νέα ταινία των αδελφών Dardenne είναι αναμφισβητητα τα «400 χτυπήματα» τους και δυστυχώς ένα χαμένο στοίχημα. Ένα μικρό αγόρι που το έχει εγκαταλείψει ο πατέρας του μένει σε ένα ίδρυμα όταν πέφτει πάνω στην κομμώτρια της γειτονιάς που τον συμπαθεί και αποφασίζει να τον παίρνει σπίτι της τα Σαββατοκύριακα. Το αγόρι όμως αναζητεί απεγνωσμένα τον χαμένο πατερά ο όποιος όμως τον αρνείται και τον οδηγεί στην αγκαλιά μιας συμμορίας μικροκακοποιών της περιοχής.

Σχεδόν κανένα γνώριμο στοιχειό της τόσο ιδιαίτερης σκηνοθεσία των αδελφων Dardenne δεν βρισκουμε στην νέα τους ταινία. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, με την κάμερα να κλείνει σε πλάνο ακριβώς πάνω στον ώμο των ηθοποιών, δημιουργώντας αυτή την δυσάρεστη αλλά πρωτόγνωρη αίσθηση που είχαμε στο «Γιος», στην «Υπόσχεση» αλλά και στις υπόλοιπες ταινίες τους, εδώ απουσιάζει παντελώς. Ατού είναι φυσικά οι υπέροχες ερμηνείες τόσο του μικρού Tomas Doret όσο και της πάντα υπεροχής Cecille De France αλλά δε μπορούμε παρά να δούμε ένα remake του “400 χτυπήματα” του Τρυφώ δοσμένο με τρυφερότητα από ένα ζευγάρι σκηνοθετών που ξέρει λίγα πάνω σε αυτό.

Έτσι έχουμε μια αρκετά κοινότυπη ιστορία του παιδιού που αισθάνεται εγκαταλελειμμένο και δεν βρίσκει την θέση του στην κοινωνία, του ευγενικού ξένου που δεν μας δίνεται και να καταλάβουμε γιατί αποφασίζει να το βοθήσει και πως το αγαπήσει από την μια στιγμή στην άλλη, του σκληρού πατερά και της ενσωμάτωσης του μικρού σε μια συμμορία χωρίς καμιά εμβάθυνση στο σενάριο. Η πλοκή είναι έτσι τόσο αναμενόμενη που κουράζει και η ταινία γίνεται μετά την πρώτη ώρα ίσως και ανυποχώρητο δραματικό στοιχειό δεν αναπτύσσεται και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν φαίνονται αληθοφανείς. Ίσως πρόκειται για μια λαχταρά των σκηνοθετών που προφανώς αγαπούν τον Φρανσουά Τρυφώ να του κάνουν ένα αφιέρωμα στην ίσως καλύτερη ταινία του, αλλά η απόδοση του δεν είχε το αποτέλεσμα που θα περιμέναμε.

Βαθμολογία: 2,5/5