[youtube id=”WbuKgzgeUIU” width=”630″ height=”505″]

Άλλο ένα βιβλίο που γίνεται ταινία, με τον τίτλο The Help (ελληνικός τίτλος, Υπηρέτριες) ξεκινά να προβάλλεται στη χώρα μας από 24 Νοεμβρίου.

Οι maître της προώθησης προκάλεσαν μεγάλο buzz, συγκεκριμένα αρνητικό, για την εν λόγω ταινία. Δικαστήρια,μηνύσεις επί μηνύσεων και κακές βιβλιο-κριτικές την οδήγησαν στη κορυφή του αμερικάνικου Box Offiice για τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες. Ας πούμε όμως πρώτα δυο λόγια για την υπόθεση..

Το σενάριο μας τοποθετεί στις αρχές των 60’s στον αμερικάνικο Νότο. Εκεί, μπαίνουμε στα σπίτια εύπορων κυράδων και μαθαίνουμε πώς αλληλεπιδρούν με τις αφρο-αμερικανίδες υπηρέτριές τους.. Πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας η Aibileen, μια υπηρέτρια ενός σπιτιού αλλά και παραμάνα για το νήπιο της οικογένειας. Η Aibileen αφηγείται την ιστορία, μιλώντας για τη κακομεταχείριση και απάνθρωπη συμπεριφορά που υφίστανται η ίδια και οι συναδέλφισσές της. Όταν η Skeeter, μια καυκάσια νεαρή δημοσιοφράφος εύπορης οικογένειας, θα γυρίσει στο πατρικό της μετά τις σπουδές της, δυσανασχετεί με την άδικη αντιμετώπιση των γυναικών αυτών και θ’ αποφασίσει να καταγράψει τις μαρτυρίες τους.

Ο παντελώς άγνωστος Tate Taylor, ηθοποιός στο επάγγελμα (πολύ θα χάρηκε που τον αποκάλεσα ηθοποιό) σκηνοθετεί και διασκευάζει το σενάριο. Είναι η πρώτη Hollywoodιανή του ταινία και πάω στοίχημα ότι κάτι ανήθικο παίχτηκε με την ανάληψη των καθηκόντων του ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Γιατί γίνομαι πικρόχολη? Γιατί έχει σκηνοθετήσει μονάχα άλλη μια ταινιούλα που πήγε άπατη και μέχρι και ο ίδιος έχει ξεχάσει την ύπαρξη της!

Η ταινία είναι κάτι μεταξύ feel good movie και δράματος.  Ως γνήσια εκπρόσωπος του Hollywood και τυπικά αμερικάνικη ιστορία, αδυνατεί να εμβαθύνει και να βγάλει στην επιφάνεια ένα πανανθρώπινο μήνυμα.  Είναι βέβαια μεταφορά βιβλίου παραλίας. Δε μιλάμε για καμιά βαθυστόχαστη νουβέλα, ούτε για Umberto Eco. Το κακό εδώ είναι, πως μπερδέυτηκα λίγο με τον σκοπό της. Δεν κατάλαβα αν ήθελε να μεγαλοπιαστεί ή απλά να παίξει στην κατηγορία της. Και  ότι μπερδεύει, δεν ικανοποιεί.  Θα έλεγα πως δεν πέτυχε το στόχο της να θεωρηθεί άρτια εκτός αμερικανικού κοινού.

Σκηνοθετικά θα παρατηρήσεις τα έντονα χρώματα που χτυπάνε στο μάτι και τη θετική αύρα στις σκηνές των λεγόμενων southern-belles που μοιάζει να είναι παρμένη από video-clip. Aπό την άλλη χρησιμοποιεί διαφορετικό φακό και τονίζει τα ουδέτερα, μουντά και ομοιογενή χρώματα στα πλάνα των αφρο-αμερικάνων. Το θεωρώ άστοχο και κοντοφθαλμό σκηνοθετικά, αλλά εν τέλει πταίσμα γιατί συνολικά είναι ευπρεπής . Ουσιαστικά, το σενάριο είναι αυτό που χωλαίνει. Δε θα σε ζαλίσω με θεωρίες συνωμοσίας.. αν όμως στηρίζει τόσο πολύ τα ανθρώπινα δικαιώματα των αφρο-αμερικάνων και τη δίκαιη αντιμετώπιση τους, γιατί εμμένει σε ένα τόσο έντονο contrast ? Αλλά ας επεκταθούμε και στους άλλους τομείς.

Όμορφο και καλοδεμένο cast, καλή επιλογή των πρωταγωνιστών και πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στη προσαρμογή των διαλόγων για τους ηθοποιούς. Στο κεντρικό ρόλο πρωταγωνιστεί η Viola Davis την οποία σίγουρα γνωρίζεις, καθώς την έχεις δει σε δεύτερους ρόλους σε πολλές μα πολλές γνωστές ταινίες. Στο ρόλο της Skeeter, η νέα αγαπημένη του Hollywood, Emma Stone (Superbad, Easy A, Crazy.Stupid.Love). Σε δεύτερους ρόλους η Octavia Spencer, η Bryce Dallas Howard (κόρη του σκηνοθέτη Ron Ηοward, την έχεις δει-δυστυχώς-στο The Village του Shyamalan), η up-comer Jessica Chastain (από το πρόσφατο και εξαιρετικό Tree of life) και οι βετεράνες Sissy Spacek και Allison Janney. Κάτι ακούγεται για Oscarικές υποψηφιότητες αλλά προσωπικά δεν θεωρώ κάτι αντάξιο αγαλματιδίου.

Θα κλείσω με κάτι που με άγγιξε βαθιά (τόσο βαθιά που έπιασε ασυνείδητο!). Υπάρχει μια ατάκα στη ταινία, που επαναλαμβάνεται 3-4 φορές και δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από αληθινή φράση ενός σπουδαίου ανθρώπου : Υοu is kind, you is smart, you is important.

Έτος: 2011 | Χώρα: USA | Διάρκεια: 137 λεπτά | Σκηνοθεσία: | Σενάριο: Tate Taylor | Παίζουν: Viola Davis, Emma Stone , Octavia Spencer,  Bryce Dallas Howard, Jessica Chastain,  Mike Vogel, Sissy Spacek και Allison Janney