Αγαπάς αναγνώστη τον ελληνικό κινηματογράφο; Αγαπάς την ελληνική τηλεόραση; Και γω τα αγαπώ αμφότερα, “Like a fat kid loves candy” που έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου.. Έεελα αναγνώστη, σε πειράζω! Μου δίνει μεγάλη χαρά να σε πειράζω. Είμαι χωρατατζού, το ξέρεις..

Που λες αναγνώστη, έτσι και γω. Τον αγαπώ τον ελληνικό κινηματογράφο και αγαπώ και την ελληνική τηλεόραση, δεν τα χορταίνω! Έλα όμως που μερικές φορές, θα σου συνέβη και σένα (σε νιώθω), έρχομαι αντιμέτωπη με déjà vu. Αυτό τώρα, εγώ κάπου το ξανάδα , μου λέω..  Πού το ξανάδα, σκέφτομαι… και είμαι εδώ, για να σου πω πού τα ξανάδες αυτά! Προς θεού, μη πιστέψεις πως η ελληνική παραγωγή υστερεί σε σύγκριση με τη διεθνή. Μερικές φορές η ελληνική εκδοχή είναι και πιο φιλότιμη, είναι και πιο σπαρταριστή!

El castillo de la pureza (To κάστρο της αγνότητας) [1973] (Σενάριο: José Emilio Pacheco, Arturo Ripstein) Vs Dogtooth (Κυνόδοντας) [2009] (Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου)

Κριτικοί κινηματογράφου, cinefreaks (σα και μας) και θεατές άκουσαν και διάβασαν κάτιτις περί παραφιλολογίας για «αντιγραφή» του σεναρίου. Να το πούμε μεταλαμπάδευση; Να το πούμε μετάγγιση; Θα το πούμε μετάγγιση, μου άρεσε. Ξένος και ελληνικός τύπος βούηξε για την «κλοπή» του Λάνθιμου. Αναγνώστη, δεν θα στο διαψεύσω, σεναριακά οι ταινίες παρουσιάζουν πολλά κοινά στοιχεία, υπέρ του δέοντος θα έλεγα. Ποιός καλός άνθρωπος όμως είπε πως παρθενογένεση στη τέχνη, δεν υπάρχει; Αυτόν τον καλό άνθρωπο να ακούς. Ας δεχτούμε τα κοινά μεταξύ των σεναρίων, αλλά ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να θεωρήσουν πως ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να εμπνευστεί από το καθετί. Μπορεί σεναριακά να μοιάζουν, αλλά δεν μιλάμε για απροκάλυπτη αντιγραφή. Η σκηνοθετική προσέγγιση και η σεναριακή δομή είναι παρεμφερείς μόνο ως στρουκτούρα, ως σκελετός δηλαδή. Αμφιβάλω πάντως να θύμισε κάτι ο Κυνόδοντας στη πρώτη προβολή του. Η ταινία του Ripstein να μη τα παραλέμε, είναι κομμάτι πως να το πω.. άγνωστη στο ελληνικό κοινό. Το πού τη ξετρύπωσαν οι θεωρητικοί του σινεμά είναι άλλο θέμα. Προσωπικά την είδα κανα δίμηνο μετά τον Κυνόδοντα, προηγουμένως αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη της.

Sex & The City [1998](Σενάριο: Michael Patrick King, Candace Bushnell) Vs H Λίζα και όλοι οι άλλοι [2003] (Σενάριο: Κατερίνα Μπέη (πρώην Γιατζόγλου))

Είμαι αντί-fan του Sex & The City. Με δυσκολία παρακολουθώ τις σκηνές της Carrie Bradshow και πώς να το κάνουμε, δεν μπορώ να ταυτιστώ με μια γυναίκα σαν και κείνη. Το «Η Λίζα και όλοι οι άλλοι» δεν ξέρω πως μου κατσε, μα ήθελα πολύ να το δω. Πατάω PLAY και δυστυχώς γίνομαι μάρτυρας (από αυτούς πού γίνονται άγιοι μετά από κάποια χρόνια) της κακής-και τσάτρα-πάτρα προσαρμοσμένης στα ελληνικά δεδομένα- αντιγραφάρας του Sex & The City. Ξενέρωσα αμέσως αλλά το είδα παιδιά. Το παραδέχομαι, δεν μπορώ να παριστάνω την υπεράνω αφού τελικά το είδα.

Η Λίζα είναι δημοσιογράφος

Το ίδιο και η Carrie!

Η Λίζα όμως είναι δημοσιογράφος στο Cosmopolitan

Και η Carrie στη Vogue! (Γιατί αν δεν είναι στη Vogue, δεν είναι στη μόδα κορίτσια)

Και για να μη σας τα πολυλογώ, μια από τα ίδια.. Ρούχα, ποτά και γκόμενοι αλλά πάντα μα πάντα με μυαλό ξουράφι! Γιατί είμαστε και δημοσιογράφες, όχι τίποτα τυχαίες!

I Want Candy [2007] (Σενάριο: Peter Hewitt, Phil Hughes και άλλοι 5 καλοί κύριοι και μία κυρία) Vs Αυστηρώς Κατάλληλο [2008] (Σενάριο : Mιχάλης Ρέππας, Θανάσης Παπαθανασίου)

Καλά εδώ τώρα έχουμε μια από αυτές τις καταστάσεις «η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό τη κότα». Οι 2 ταινίες είναι τόσο κοντά χρονικά που δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση ή αντιγραφή! Το σενάριο; Πανομοιότυπο! Δύο φίλοι επειδή δυσκολεύονται να χρηματοδοτήσουν τη ταινία των ονείρων τους, θα στραφούν σε έναν παραγωγό αισθησιακών ταινιών. Στο τέλος θα γυριστούν 2 ταινίες,  μία αισθησιακή και μια δραματική.. Το πώς όμως θα καταφέρουν να γυριστούν είναι ο άξονας της ταινίας.

Οι διαφορές μεταξύ των ταινιών είναι μικρές και όχι ουσιαστικές. Η γωνία όμως από την οποία οι σκηνοθέτες προσεγγίζουν το σενάριο είναι εντελώς διαφορετική. Σαφέστατα το ελληνικό δίδυμο έχει πιο ώριμο και καλαίσθητο χιούμορ. Γιατί αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει!

Punch-Drunk Love (Χτυπημένος από Έρωτα) [2002] (Σενάριο: Paul Thomas Anderson) Vs Χάρισμα [2010] (Σενάριο: Χριστίνα Ιωακειμίδη)

Οι δύο ταινίες είναι η επιτομή του indie καθεμιά στον τόπο της. Το σενάριο του Punch-Drunk Love αυτό καθεαυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραπλήσιο με αυτό του Χάρισμα. Τα κοινά όμως στοιχεία στην ενδοσκόπηση και την εκφορά των χαρακτήρων είναι εμφανή. Το έξυπνο όμως είναι πως στη ταινία της Ιωακειμίδη οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί! Όπου ο χαρακτήρας του Adam Sandler είναι ο αντίστοιχος της Καβαλιεράτου και εκείνος της Emily Watson είναι παρόμοιος με εκείνου του Παπαδημητρίου. Η χημεία των πρωταγωνιστών, οι αυτοσχεδιασμοί, οι αντιδράσεις τους, τα μπάσα και τα πρίμα τους, θυμίζουν εκείνες του Sandler (ένας από τους καλύτερους ρόλους της ζωής του) και της Watson.

Housesitter [1992] (Σενάριο: Μark Stein) Vs Πες το Ψέματα [2000] Mega (το μεγάλο κανάλι που λέμε…)(Σενάριο: Λούσσυ Κολυβά)

Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, αυτή τη ταινία τη λάτρευα! Και να, που για να με χαροποιήσει ακόμα περισσότερο η Λούσυ Κολυβά την προσάρμοσε και την έκανε σειρά με την αξιαγάπητη Γεωργία Αποστόλου. Η ιστορία μας θέλει έναν φτωχό αρχιτέκτονα, να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του και αντί για δαχτυλίδι να της προσφέρει το κλειδί του σπιτίου τους, που έχτισε με τις οικονομίες του. Η καλή του αρνείται και τον χωρίζει! Ο αρχιτέκτονας κλαίγεται σε μια σερβιτόρα η οποία πονηρούλα και φτωχαδάκι όπως είναι, πάει και μένει σπίτι του και σφετερίζεται τον ρόλο της μνηστής του! Η σειρά είναι αξιαγάπητη! Τη θυμάστε ίσως τα μεσημέρια να τη παίζει το MEGA σε επαναλήψεις! Όταν είδα το πρώτο επεισόδιο μου πρόσφερε απανωτά γελάκια! Ελληνικό δαιμόνιο!

Sabrina [1954] (Σενάριο: Billy Wilder και η παρέα του. Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Samuel A. Taylor) Vs Αλίκη [2001] Ant1 (Σενάριο: Σοφία Σαμπάνη)

Πώς τα κατάφερε η Γεωργία Αποστόλου, να πρωταγωνιστεί απανωτά σε 2 παραγωγές-μεταφορές από γνωστές ταινίες! Για άλλη μια φορά έχουμε μια ελληνική σειρά που βασίζεται σε μια πασίγνωστη ταινία με πρωταγωνίστρια τη καρακαλλόνα για πολλούς (όχι για μένα XD) και ιέρια του στυλ Audrey Hepburn. Μια ιστορία σύγχρονης σταχτοπούτας, που δεν θα το αρνηθώ γνώρισε πολλές διασκευές σε όλο τον κόσμο, λόγω του προσιτού και πανανθρώπινου μηνύματος. Το όνειρο της κοινωνικής ανέλιξης και της μεταμόρφωσης. Χαριτωμένη και καλοδουλεμένη σειρά, με έκτακτο καστ! Ακόμα θυμάμαι τη Τάνια Καψάλη στο ρόλο της «καλής νεραίδας».

The Royal Tenenbaums (Οικογένεια Τένενμπαουμ) [2001] (Σενάριο: Wes Anderson) Vs Αμαρτίες Γονέων [2003] Mega (Σενάριο: Ρένα Ρίγγα)

Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου! Όταν είδα τη σειρά έμεινα ενεή, παγωτό, φρυγανιά.. πες το όπως θες αναγνώστη! Οικογένεια Τενενμπάουμ σε κάφρικη ελληνική εκδοχή με σούπερ προκάτ σκηνικό, ελαφρώς αλλοιωμένη πλοκή και μπόλικη ελληνική παράνοια! Το ελληνικό cast είναι εξαιρετικό! Κώστας Βουτσάς, Χρυσούλα Διαβάτη, Ρένος Χαραλαμπίδης και πολλοί ανερχόμενοι της εποχής. Η σειρά καταλήγει βέβαια να φαίνεται σα πολύ κακή έκδοση της ταινίας είναι όμως εκπληκτικό το πώς ένας φωτεινός νους ένιωσε την ανάγκη να μας το προσφέρει και σε ελληνική εκδοχή!

28 Days Later (28 μέρες μετά) [2002] (Σενάριο: Alex Garland) Vs Tο κακό [2005] (Σενάριο: Γιώργος Νούσσιας)

Ελλάδα ή Ηνωμένο Βασίλειο; Το «κακό» θα σε χτυπήσει όπου και αν είσαι! Η ταινία του Danny Boyle άφησε εποχή και οι έλληνες λάτρεις του splatter έσπευσαν να τον μιμιθούν με ανεπανάληπτο τρόπο! Η ιστορία είναι η ίδια… Ένας ιός «χτυπάει» την Αθήνα (στη ταινία του Boyle έχουμε σκηνικό το Λονδίνο, αλλά ο ιός εξαπλώνεται σε όλο το H.Β.) και οι νεκροζώντανοι ξεχύνονται στους δρόμους! Όσοι δεν έχουν κολλήσει τον ιό προσπαθούν να προστατέψουν τους εαυτούς τους από τα αδηφάγα ζόμπυ! Εξαιρετική μεταφορά που αν και χαμηλού προϋπολογισμού παίρνει 10 με τόνο για την εφευρετικότητα της! Το «Κακό» δεν στερείται σε τίποτα από τον εμπνευστή του, θα έλεγα μάλιστα πως το προτιμώ και συγκινούμαι ιδιαίτερα με την ελληνική και αξιέπαινη παραγωγή! Α, ρε πατρίδα!!!