Μετά τις χθεσινές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα, σήμερα δεν είχα καμιά όρεξη να ψάξω για κινηματογραφικά νέα, που θα μπορούσα να μεταφέρω μέσα από το Cinefreaks. Η λογική σκέψη είναι “ποιος νοιάζεται τώρα για σινεμά; Εδώ ο κόσμος καίγεται!”. Η δεύτερη σκέψη, που ακολούθησε αμέσως μετά, είναι “μήπως θα μπορούσε το σινεμά, να βοηθήσει σε όλη αυτή την κατάσταση”; 

Αναμφισβήτητα σε αυτό το σημείο μας έφερε μια σειρά από απάτες, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Ως απάτη, χαρακτηρίζω μια προεκλογική υπόσχεση που αθετήθηκε, την εξουσία που καταχράστηκε, την μικρή ή μεγάλη φοροδιαφυγή, οποιοδήποτε ηθικό ή νομικό έγκλημα μπορείτε να φανταστείτε. Και το σινεμά είναι επίσης μια απάτη. Όπως όμως έχει πει ο Jean-Luc Godard, πρόκειται για την πιο όμορφη απάτη στον κόσμο, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες, που μπορεί όμως και να σε διδάξει.

Ίσως να μην περιμένει κανείς από τα 90 λεπτά μιας ταινίας να μάθει κάτι. Θα μπορούσαν όμως τα 90 αυτά λεπτά να θέσουν ερωτήματα, προβληματισμούς, να αποτελέσουν τροφή για σκέψη. Θα μπορούσε ο θεατής μόλις βγει από την αίθουσα του σινεμά να ψάξει για να βρει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, που του έθεσε ο δημιουργός. Να κινητοποιηθεί. Όχι μόνο απαντήσεις για την πολιτική ή για την κοινωνία. Απαντήσεις για την ίδια του την ζωή, που όπως και να ‘χει επηρεάζουν κι όλα τα άλλα.

Μετά τις δεύτερες σκέψεις κατέληξα, πως το σινεμά δεν είναι απαραίτητα ξεκομμένο από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Θα χρησιμοποιήσω και πάλι λόγια του Godard, που είπε πως το σινεμά δεν είναι μόνο τέχνη, παίρνει πράγματα από την ζωή και προσφέρει σε αυτήν.

Ειδικά όσον αφορά την δημιουργία στην Ελλάδα, πιθανόν να αναρωτηθείτε: μπορεί να υπάρξει δημιουργία; Μπορεί. Προχθές είχα την τύχη να βρεθώ στο Open Coffee Θεσσαλονίκης, που φιλοξένησε δημιουργικούς ανθρώπους, όχι απαραίτητα από τον χώρο του βίντεο. Αυτό που διαπιστώνει κανείς, είναι πως μέσα στα πλαίσια της κρίσης, αν κάποιος ωφελείται είναι ο δημιουργός. Όπως και να το κάνεις έχει περισσότερα ερεθίσματα. Κάτι που μπορεί να μείνει λοιπόν από όλα αυτά γύρω μας, ενώ βρισκόμαστε στο μέσο μιας πυρκαγιάς είναι ότι μπορεί μέσα από αυτή να αναδυθεί ένα νέο κινηματογραφικό ρεύμα ή ακόμα καλύτερα ένα νέο γενικότερα καλλιτεχνικό ρεύμα, το οποίο θα μπορούσε να εμπνεύσει ώστε να δημιουργήσουμε μέσα στα αποκαΐδια.

Το έχω παρακάνει σε αυτό το άρθρο, άλλα θα τολμήσω να χρησιμοποιήσω μια ακόμη φράση, ενός άλλου μεγάλου του σινεμά. “Γεννήθηκα σε μια άσχημη εποχή για την Ισπανία, άλλα σε μια πολύ καλή για σινεμά!”. Αυτό είπε ο Pedro Almodovar .