[youtube id=”NTqcpv3q_l8″ width=”630″ height=”505″]

Πηγαίνοντας να δω την τελευταία ταινία του Jean Luc Godard, με τίτλο Socialisme, σκεφτόμουν πως εξαιτίας τέτοιων καλλιτεχνών, άρχισα πριν από αρκετό καιρό, να γράφω για το σινεμά. Μετά το τέλος όμως της προβολής, οφείλω να ομολογήσω, ότι διακατεχόμουν, από μια κάποια απογοήτευση…

Ας πάρουμε όπως τα πράγματα από την αρχή. Ένα κρουαζιερόπλοιο διασχίζει τη Μεσόγειο. Ένας εγκληματίας πολέμου με την εγγονή του, ένας Γάλλος κι ένας Ρώσος αστυνομικός, ένας Παλαιστίνιος πρέσβης, ο Αλέν Μπαντιού και η Πάτι Σμίθ είναι μερικοί μόνο, από τους επιβάτες που δίνουν την αφορμή για διαλόγους στην ταινία και μάλιστα σε διαφορετικές γλώσσες και για διαφορετικά θέματα.

Η κοινή σταθερά που διατρέχει την ιστορία μας, είναι η επίσκεψη σε τοποθεσίες γνωστών ιστοριών, αρχαίων ή και πιο πρόσφατων, αληθινών ή φανταστικών, όλες γύρω από τη Μεσόγειο: Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Οδησσός, Ελλάδα, Νάπολη και Βαρκελώνη, είναι το οδοιπορικό, που μας καλεί να ταξιδεύσουμε και να γνωρίσουμε, ο Jean Luc Godard.

Παρόλο, που ένας από τους έξι σταθμούς στο κρουαζιερόπλοιο του Γκοντάρ, είναι η Ελλάδα, θα παρατητήσετε, βλέποντας την ταινία, ότι ο αριθμός των αντίστοιχων πλάνων είναι αναλογικά μικρός σε σχέση με τους υπόλοιπους πέντε προορισμούς.

Αυτό συμβαίνει, διότι όταν ο Γάλλος σκηνοθέτης απευθύνθηκε στους αρμόδιους Έλληνες φορείς προκειμένου να λάβει την απαιτούμενη άδεια για γυρίσματα στην Επίδαυρο, εκείνοι απαίτησαν να μάθουν το …σενάριο!

Το σενάριο όμως του Γκοντάρ, δημιουργόταν εν εξελίξει, ως μέρος της ίδιας της ταινίας κι έτσι, όσο η Ελληνική πλευρά προσπαθούσε να βρει μια φόρμουλα για να διευθετηθεί το γραφειοκρατικό θέμα, ο Γκοντάρ ήρθε ο ίδιος incognito στον Πειραιά για κάποια σύντομα γυρίσματα αφήνοντας όμως ανεκμετάλλευτη δυστυχώς την ιδέα της Επιδαύρου.

Το φιλμ Socialisme του Jean Luc Godard θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε πως πρόκειται εν μέρει για ένα μάθημα ιστορίας κι εν μέρει, αποτελεί ένα σύγχρονο και επίκαιρο πολιτικό σχόλιο, για τις χώρες της Μεσογείου κυρίως, αλλά και γενικότερα.

Το τρομερό λοιπόν παιδί της Nouvelle Vague, έγινε πια 81 χρόνων και δυστυχώς αυτό φαίνεται πια και στις ταινίες του…

Το φιλμ, είχε συμμετοχή στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» («Un Certain Regard »)του 63ου Φεστιβάλ Καννών 2010. Με τον Γκοντάρ να αρνείται τελευταία στιγμή να έρθει στις Κάννες, στέλνοντας ένα σημείωμα στον διευθυντή του φεστιβάλ, Τιερί Φρεμό, λέγοντας πως «ύστερα από προβλήματα όπως το ελληνικό δεν μπορούσα να είμαι μαζί σας στις Κάννες».

Παράλληλα, μιλώντας σε συνέντευξη με Γάλλο δημοσιογράφο, ο Γκοντάρ αναφέρει τα ακόλουθα σχετικά με την ταινία του και τις απόψεις του για την Ελλάδα:

«Θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία… Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής.

» Ο τεχνολογικός κόσμος στον οποίο ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης… Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στον Ελλάδα. Θα μπορούσε να ζητήσει από το σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα».

«Κατηγορούν τους Έλληνες ότι είναι και ψεύτες… Αυτό μου θυμίζει ένα παλιό συλλογισμό που είχα μάθει στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης ή όλοι οι Έλληνες είναι ψεύτες, άρα ο Επαμεινώνδας είναι Έλληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει καθόλου» είπε, χαρακτηριστικά και μεταξύ άλλων, ο Γάλλος σκηνοθέτης.

Έτος: 2010 | Xώρα: Γαλλία | Διάρκεια: 101 λεπτά | Σκηνοθεσία / Σενάριο: Jean Luc Godard | Παίζουν: Catherine Tanvier, Christian Sinniger, Patti Smith.