[youtube id=”LsxkRNvEbhM” width=”630″ height=”505″]
O “τηλεοπτικός” Brad Anderson, παρουσιάζει ένα ψυχολογικό θρίλερ… που κάπου τα χάνει.

Μια ομάδα καθαρισμού αμιάντου αναλαμβάνει να καθαρίσει ένα τεράστιο κτήριο, όπου κάπου φιλοξενούταν μια ψυχιατρική κλινική. Τα μέλη του καθαρισμού όμως ανακαλύπτουν συνεχώς νέα μυστικά στους χώρους και κάποια στιγμή αρχίζουν τα “δύσκολα” με διάφορες εξαφανίσεις, και βόλτες σε σκοτεινούς διαδρόμους και δωμάτια, που έχουν έντονα ακόμη τα σημάδια της παρουσίας των ασθενών.

Ως εδώ λες πως δεν συναντάς τίποτα άλλο από σκηνοθετικά και σεναριακά κλισέ. Η εγκαταλελειμμένη ψυχιατρική κλινική είναι από μόνη της κάτι, που οι Αμερικανοί θα έλεγαν… spooky και σ’ αυτή έρχονται να προστεθούν άγχη και φοβίες των χαρακτήρων, που τεντώνουν τα νεύρα. Τα λεπτά όμως περνούν βασανιστικά αργά, τόσο αργά που λες “τι βλέπω?” και που προσπαθείς να καταλάβεις τι ρόλο βαράει ο κάθε χαρακτήρας, την ίδια στιγμή που ένας από αυτούς ανακαλύπτει τις ηχογραφημένες συνεδρίες της θεραπείας μιας ασθενούς. Και καθώς προχωράμε στην συνεδρία 9 (Session 9) ξετυλίγεται το κουβάρι για να έρθει το τέλος της ιστορίας, με μία από τις πιο κακές ατάκες κλεισίματος ταινίας, που μπορείτε να εντοπίσετε στο σινεμά.

Το Session 9 είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, από αυτά που κινούνται στην μετριότητα και μετά βίας περνούν την βάση. Η ιστορία είναι αρκετά έξυπνη και σίγουρα θα μπορούσε να προσφέρει πολλά παραπάνω στην ταινία. Ωστόσο υπάρχουν μερικά πράγματα, που δεν βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση. Όπως το κακό μουσικό ντύσιμο και η ερασιτεχνική σχεδόν σκηνοθεσία του Anderson, που δεν θυμίζει καν τηλεοπτικές σειρές, επεισόδια σε κάποιες από τις οποίες έχει σκηνοθετήσει, άλλα… τηλεοπτικό ρεπορτάζ!

Έτος: 2001 | Χώρα: ΗΠΑ | Διάρκεια: 100 λεπτά | Σενάριο: Brad Anderson, Stephen Gevedon | Σκηνοθεσία: Brad Anderson | Παίζουν: David Caruso, Stephen Gevedon, Paul Guilfoyle