Μπορεί ο Γιώργος Λάνθιμος να μην κατάφερε να πάρει το Όσκαρ με τον Κυνόδοντα, άλλα κατάφερε να στρέψει το ενδιαφέρον μας στα βραβεία!

Κι όταν χρησιμοποιώ Α πληθυντικό πρόσωπο, δεν αναφέρομαι προφανώς σε όσους λίγο-πολύ ασχολούμαστε με τον κινηματογράφο και είχαμε την διάθεση-χρόνο να είμαστε ξύπνιοι Δευτέρα ξημερώματα. Άλλα σε εκείνους που με αφορμή την υποψηφιότητα του “Γιώργου” ασχολήθηκαν με το σπορ.

Και μιας που αναφέρθηκα σε “σπορ” είναι λες και ο Λάνθιμος έστρεψε τον κόσμο στον κινηματογράφο. Όπως πριν κανά δυο δεκαετίες ο “Νίκος”, ο “Παναγιώτης” και τα άλλα παιδιά στο μπάσκετ. Τότε γέμισαν μπασκέτες τα σχολεία, τώρα δεν νομίζω να γεμίσουν κινηματογραφικούς προβολείς. Κακώς… άλλα για να σας προλάβω, αστειεύομαι (αν και ο κινηματογράφος μπορεί να είναι άκρως διδακτικός).

Εδώ και κάμποσες εβδομάδες συμπεριφερόμασταν όπως στην Eurovision. Υπήρχαν αυτοί που ενθουσιάστηκαν με την υποψηφιότητα Λάνθιμου, εκείνοι που άρχισαν να διαδίδουν τις κακίες τους κι οι αδιάφοροι. Υπήρχαν εκείνοι που μιλούσαν για πρόοδο του ελληνικού κινηματογράφου, κι εκείνοι που λέγανε πως ο Κυνόδοντας κάθε άλλο παρά ελληνικό κινηματογράφο αντιπροσώπευε. Σαν να λέμε δεν έπαιζε μπουζουκομπαγλαμάς στην Eurovision. Tα έχω ξαναπεί άλλωστε…

Ωστόσο στην 83η τελετή απονομής των Όσκαρ, που ξενύχτησε αρκετούς Έλληνες και ξεκίνησε όπως τα… MTV Movie Awards (χάλια έμπνευση των διοργανωτών κατά την γνώμη μου) ο Λάνθιμος θα μπορούσε να είναι υπερήφανος για ότι δεν κατάφεραν Έλληνες δημιουργοί τα τελευταία χρόνια. Την “Eurovision” πάντως την πήρε η Δανία φέτος… του χρόνου θα είμαστε ξανά στην τελετή; Σε δύο χρόνια; Σε τρία; Λίγο δύσκολα. Παραδεχτείτε το.